Pfjoew! Na een jarenlange ezelsdracht is de kop er eindelijk af... Een overzichtje:

In 2007 startte Dupuis met een mooi verzorgde uitgave van Tif et Tondu (= Baard en Kale in schoon Frans) en al gauw bleek er ook over de taalgrens voldoende interesse voor een Nederlandstalige editie. Baard en Kale behoren immers tot het collectieve geheugen van de gemiddelde (iets oudere) stripliefhebber en de albums waren allengs moeilijker te vinden. De Nederlandse uitgeverij Boumaar wist de vertaalrechten te verwerven, maar deed er een hele tijd niks mee. Toch werd er regelmatig een eerste album in het vooruitzicht gesteld, zoals we nog stelden bij onze bespreking van een nieuw album rond aartsvijand Stomp. In september 2014 bleek het dan plots uitgeverij Arboris te zijn die de uitgaves ging verzorgen, een nieuwtje dat in de stripwereld met de nodige argwaan onthaald werd, gezien de mindere productiekwaliteit van eerdere reeksen.

Die vrees was gelukkig onterecht: Arboris volgt de Franse uitgavepolitiek en kiest dus ook voor een thematische in plaats van een chronologische publicatie. Probleem is zo wel dat onder andere de eerste drie albums voorlopig geen plaats hebben gekregen in deze integrale. In het Frans klokt die af op dertien delen, maar ze biedt dus allesbehalve een volledig overzicht van de Baard en Kale-historie. Om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken, lanceert Dupuis vanaf 2016 ook nog een nieuwe uitgave van Tif et Tondu die wél netjes het tijdsverloop volgt. Arboris heeft beloofd dat ze de ontbrekende delen in de 'reguliere' integrale zullen integreren en het is dus nog afwachten hoeveel delen de Nederlandstalige reeks uiteindelijk zal tellen. Ben je nog mee? Voor het volledige verhaal verwijzen we je graag naar het uitgebreide achtergrondartikel op deze site.

Door deze thematische indeling kan men zich natuurlijk wel een zekere artistieke vrijheid veroorloven en zo begint deze reeks met een serieuze teaser die de twijfelende consument zonder problemen over de streep zal trekken! Met de bundeling van de albums De Witte Hand, Stomp Komt Terug en Hokus Pokus Pas is het namelijk megaschurk Stomp die in dit eerste deel het laken naar zich toetrekt. Hij is het die op de cover prominent de potentiële lezer toegrijnst vanachter zijn witte ridderhelm, terwijl de beide protagonisten als randanimatie op de achtergrond figureren. In het begeleidende dossier meldt scenarist Maurice Rosy trouwens iets wat we eigenlijk al lang wisten: hij zag aanvankelijk weinig heil in het schrijven van nieuwe verhalen voor het nogal kleurloze speurdersduo. Door de creatie van een van de meest tot de verbeelding sprekende schurken uit de stripgeschiedenis gaf hij de reeks echter een serieuze kwaliteitsinjectie zodat de amusementswaarde weer voor enkele jaren gebeiteld zat.

En dan nu de vraag van 1 miljoen. Heeft deze serie na meer dan zestig jaar nog bestaansrecht? Is er ook voor de niet-nostalgici onder ons een reden om deze integrale in huis te halen? Natuurlijk is het moeilijk om hier een eenduidig antwoord op te geven. Op zich zijn de avonturen no-nonsens en heel rechtlijnig en voor de moderne lezer mag dat anno 2015 misschien een ietsje meer zijn. Onwillekeurig ben je ook geneigd om met een moderne bril naar zo'n album te kijken, maar dit is een reeks vàn vroeger, niet òver vroeger. Zo komt het nu bijvoorbeeld nogal vreemd over dat een criminele organisatie als Stomps Witte Hand niet over moderne communicatiemiddelen en een uitgebreid computernetwerk beschikt en een handlanger bijgevolg een café moet binnenwandelen om daar zijn baas telefonisch van zijn vorderingen op de hoogte te brengen. Ben je bereid om die bril op de kast te laten, dan schieten er aangename en vlot leesbare avonturenverhaaltjes over.

De tekeningen van Willy Maltaite (Will) kunnen ons nog steeds bekoren. Het is vooral smullen geblazen van zijn 'technische' tekeningen: zijn boten, vliegtuigen, raketten en auto's hebben die unieke mix van fictie en realiteit. De man heeft zeker niet het maniakale en visionaire van een Hergé of een Jacobs, maar dat komt de charme alleen maar ten goede. We zijn ook heel zot van de huizen en interieurs die hij tekent en we zouden graag enkele van zijn gordijnontwerpen in productie zien gaan. In de marge vragen we ons trouwens wel af hoe het zwarte Amerikaantje op pagina 156 bij de politiek correcten van deze wereld onthaald wordt...

Kortom, wij zijn heel blij met deze integrale en de prijszetting van Arboris lijkt ons uitermate correct. Dat we ons dus de volledige collectie zullen aanschaffen, staat buiten kijf!

* Vrij naar De Mondiale, een oorwurm van Rocco Granata (klikken op eigen risico).