In het vorige album lieten Thierry Démarez en Valérie Mangin het oude Egypte herleven. In het vervolg keren de auteurs — nog steeds in goeie doen — terug naar Rome waar een complot om keizer Augustus te vermoorden serieus escaleert. Alex zit er zodanig tot zijn over zijn oren in dat de uitkomst ons behoorlijk verraste.

Dit verhaal is er een vol bedrog. Nog niet in het minst wordt de lezer in het ootje genomen. Maar dat bedoelen we geheel als compliment. Ergens zaten we dit ook wel een beetje monkellachend te lezen terwijl we dachten aan de gemaskerde tegenstander in het Suske en Wiske-verhaal Het Geheim van de Gladiatoren. Met eenzelfde feeling voor mysterie als Willy Vandersteen bouwt Mangin de spanning op. Met eenzelfde talent voor vertellen, is de ontmaskering niet het enige orgelpunt die dit album maakt of kraakt. Daarvoor heeft Mangin onderweg genoeg andere momenten van extase meegegeven. De confrontatie met Enaks zoon Khephren bijvoorbeeld, over wie hij zich ontfermde na de verdwijning van zijn beste vriend.

We zijn helemaal wild van de cover die voor ons een van de grafische hoogtepunten van dit jaar is. Maar als we het binnenwerk aan een kritsche inspectie onderwerpen, moeten we jammer genoeg toegeven dat er veel maskering is door de verbluffende inkleuring. De decors en diverse zichten op de stad Rome ogen zorgvuldig en gedetailleerd, maar als je er wat langer bij stilstaat, is de lijnvoering ons inziens te haastig om écht goed te zijn. Als we de tekeningen nochtans naast een Thorgal leggen voordat Grzegorz Rosinski de albums integraal begon te schilderen, durven we beide tekenstijlen wel met elkaar te vergelijken. Maar die indruk hadden we ook al door Démarez' eveneens niet te versmaden Marie der Draken. Eigenlijk kan hij veel beter, dat bewijst zijn prachtig geschilderde cover. Misschien moet hij ook maar eens een stijlwissel overwegen...