SODA 13
Verrijzenis
Dan Verlinden + Tome • Dupuis
48 p. (SC)
|
|
| Eentje met bittere afdronk |
|
|
Van sommige strips weet je nog exact waar en wanneer je die voor het eerst las. Dat zijn strips die je collectie kruiden en je vormen als striplezer. Ja, het zijn die boeken die je aanraadt, die je prominent centraal in je boekenrek zet en die je jaarlijks opnieuw leest om dan blijgemutst te beseffen hoe goed ze blijven. Brieven voor Satan van Soda is zo'n strip. Gewoonweg af. Sindsdien is er veel gebeurd met David Solomon, de flik die zich verkleedt in priester om zijn angstige moeder niet te verontrusten. Tekenaar Luc Warnant gaf er na elf pagina's in deel 3 de brui aan om artistiek directeur in de reclamewereld te worden. Luikenaar Bruno Gazzotti nam gezwind over, en stuwde met zijn open stijl de reeks naar commerciële hoogtes. En zo'n tien jaar geleden werd het plots oorverdovend stil. Scenarist Tome had het totaal gehad met zijn held. Soda was New York, en New York was veranderd sinds de ingrijpende aanslag op de WTC-torens. Hij wist niet hoe het verder moest met Soda, en vooral met zijn goedgelovige moeder. Er kwam maar geen scenario. Het wachten moe besloot Gazzotti zich even te wijden aan Alleen, en na een handvol succesvolle delen besloot hij zijn Soda op te geven. Nu ligt er hier een nieuwe Soda, toepasselijk Verrijzenis genoemd. Tome heeft dus toch nog de pen weer opgenomen, en voormalig Kleine Robbe-medewerker Dan Verlinden bood zich aan om uit de schaduw te komen.
De Henegouwer doet het verrassend goed. Zo is hij enorm sterk in de paginaopbouw. De paginabrede- en hoge kaders geven de strip een extra dynamiek. En Soda zelf zit nu al echt in zijn vingers. Hij heeft onze stoere flik met een week hartje trouwens wat gepimpt met een nieuw jasje. Minder enthousiast zijn we over de nevenpersonages. Die zijn ons nog teveel van boordkarton. Bovendien slaat Dan nogal vlug aan het schetsen als die figuren éénmaal op de achtergrond figureren. Het is allemaal vuiler en groezeliger geworden, maar dat past wel bij deze Soda new style. Helaas is trop ook hier te veel. Tome heeft zijn nieuwe pupil immers geen cadeau gegeven.
Het begint zoals vanouds. Moeder Mary wil een speciaal boeketje rozen voor haar verjaardag, en die verkopen ze vandaag nog enkel in de metro. Samen gaan ze op pad. In dit oord des verderfs merkt Davids mama dat er iemand een enveloppe verliest. Ze bezorgt die terug aan de verschrikte man. Snel vertrouwt die haar toe om deze week uit de metro te blijven. De rest is en wordt geschiedenis. Tome overgiet zijn scenario deze keer met een flinke scheut cynisme die net zoals in De Onnoembaren versterkt wordt door de zwarte bladspiegel. Helaas gaat de ervaren scenarist flink uit de bocht door te vaak uit te pakken met hele lappen tekst waardoor Dan zijn figuren weer op de achtergrond moet duwen. Bovendien blijft er dan nog maar weinig over van het schitterend opgebouwde ritme van de vorige bladzijden. En zo gaan we een paar keer op en af. Neen, de symbiose tussen beiden kan beter.
Eerlijk? We zijn dolgelukkig dat onze favoriete held is verrezen. Alleen moet hij nog de loodzware molensteen van rond zijn nek afschudden. Onze held kan het. Dat kan niet anders. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — december 2014 |
