Wie bij de naam Luiz Eduardo de Oliveira, bekend onder de naam Léo, denkt aan een talentvolle Braziliaanse voetballer heeft voor een deel gelijk. Léo is echter geen voetballer maar een stripscenarist en -tekenaar. De inmiddels zeventigjarige auteur woont al vele jaren in Frankrijk en geniet vooral bekendheid door zijn sciencefictionreeks De Werelden van Aldebaran. In deze reeks zijn al de afgeronde cyclussen van Aldebaran en Betelgeuze verschenen. De derde cyclus heet Antares en daar zijn inmiddels al vijf van de zes delen van verschenen. Sinds 2011 is er ook de spin-off Overlevenden - Kwantumanomalieën. Léo koos hierbij voor nieuwe personages op een andere planeet. Recent is het derde deel van deze spin-off verschenen en dit is duidelijk een overgangsalbum.

In het eerste album werd iedereen vanzelfsprekend geïntroduceerd. In deel 2 vond er een verdere vuitdieping van de personages plaats en kregen Manon, Alex, Ilse en Max te maken met een sprong in de tijd. Dit fenomeen wordt een kwantumanomalie genoemd. Wat er gedurende zes jaar met de overige hoofdrolspelers is gebeurd, komen we te weten in dit derdealbum. En als we eerlijk zijn, dat is eigenlijk vrij weinig. Iedereen is ouder geworden, het buitenaardse wezen Antac blijkt afkomstig te zijn van een intelligent ras dat verwant is aan de poema en zijn vrouw heet Selkert. Antac denkt dat iedereen met behulp van deze tijdstromingen terug kan keren naar zijn eigen planeet. Onderweg naar de gelokaliseerde bron gaat er iets mis en maken ze een nieuwe tijdsprong.

Léo kiest dit keer duidelijk voor de ontwikkeling van de personages en minder voor het weergeven van de fraaie flora en fauna. En dat vinden we best jammer want juist zijn creatieve wezens en omgeving waren altijd de kracht van zijn reeksen. Ook de tekeningen komen wat gehaast over en zijn minder gedetailleerd dan we verwacht hadden. Het volgende album zal duidelijk maken welke richting dit verhaal opgaat en hopelijk schittert Léo weer als vanouds.