Als de heer van Aubois vermoord wordt teruggevonden, wordt de broze vrede tussen de Christenen en Saracenen zwaar op de proef gesteld. Guy de Lusignan, de lelijkste man ter wereld, ziet zijn kans schoon: een oorlog ontketenen met de sultan en — een kruistocht à la Jean Dufaux — de weduwe van Aubois binnendoen. Intussen neemt de held van deze serie, de nomade Gauthier van Vlaanderen het in de stad van de sekte der Flagellanten op tegen kwade geesten. Hij zoekt er niet alleen een mogelijke sleutel om het conflict op te lossen, maar ook innerlijke vrede door het inlossen van zijn belofte aan de strijdster Lhianes.

Scenarist en veelschrijver Dufaux rondt met dit album de tweede cyclus van de reeks Kruistocht af. Of van de spin-of Nomade zo je wil: je herinnert je misschien nog het editoriaal gepruts waarbij deel 1 van de reeks Nomade after the facts werd ingebed in de oorspronkelijke hoofdreeks, als aflevering vijf. De parlementaire vragen na deze commerciële miskleun en de daaropvolgende verwarring waren niet van de poes, maar ze betekenden toch niet de doodsteek van de reeks. Dat is enerzijds te danken aan de sterke personages die Dufaux ontwikkelde: in volgorde van onze persoonlijke voorkeur Osarias, Syria van Arcos, Sultan Razim , Gauthier van Vlaanderen, Guy de Lusignan. Eén voor één speciale gevallen die Dufaux schijnbaar moeiteloos een complex karakter geeft dat we stap voor stap leerden kennen. Ze redden voor een stuk de meubelen, want verhaaltechnisch vervalt Dufaux zoals gewoonlijk in zijn onhebbelijke trekje. De hoofdlijn is afgewerkt, sommige hiaten (zoals: wie heeft de heer van Aubois vermoord?) lijken bewust en dragen bij aan het leesplezier, maar van anderen (wat is er gebeurd met Hakim nadat hij in de handen van Ottar Benk was gevallen?) hebben we gewoon de indruk dat Dufaux ze zelf vergeten was. Het geeft een onbevredigd gevoel dat deze scenarist ons wel vaker geeft: prachtige opzet, het puzzelen is geweldig, maar de afronding is al bij al een teleurstelling, omdat er nog zoveel stukjes ontbreken. Het kan fijn zijn om die stukjes zelf te verzinnen, maar trop is te veel en het foert-gevoel is iets te vaak aanwezig.

Dat brengt ons echter bij de "anderzijds". Want meer nog dan de sterke personages, is er een geweldige tekenaar. Ook zo'n trekje van Dufaux, de lijst is eindeloos: Philippe Delaby, Grzegorz Rosinski, Enrico Marini, Ana Miralles, Jérémy Petiqueux, Griffo, Renaud, Jamar,... Philippe Xavier verdient zijn plaats in dit rijtje, met zijn zwierige, ietwat achteloze stijl die heus geen uitklapbare pagina's (zoals in de eerste cyclus) nodig heeft om ons te overtuigen. Geruggesteund door inkleurder Jean-Jacques Chagnaux creëert hij een perfecte atmosfeer, zowel voor het kleine verhaal als voor het globale tijdvak waarin alles zich afspeelt: het is van De Torens van Schemerwoude geleden dat we ons nog zo in de middeleeuwen waanden.

Alles samen is Kruistocht daarmee een reeks die zich moeiteloos plaatst voor het Europees Kampioenschap, het talent in huis heeft om er de finale te spelen, maar er uitgaat in de kwartfinales omdat te veel kansen werden gemist. Maar we hebben wel mooi voetbal gezien.