Femme de la Rue, een documentaire uit 2012 van Sofie Peeters, liet heel wat stof opwaaien. Sofie nam een verborgen camera mee terwijl ze in Brussel rondwandelde. De camera registreerde genadeloos alle seksistische opmerkingen van mannen die haar nariepen, beledigden of zich boudweg aan haar opdrongen. Onlangs nam ook een New Yorkse de proef op de som. In tien uur werd ze meer dan honderd keer nageroepen en geïntimideerd. Ulli Lusts Vandaag Is de Laatste Dag van de Rest van Je Leven dateert in het Duits al van 2009 en beschrijft een zeer woelige episode uit haar leven in 1984, toen ze amper zeventien was. Maar onbedoeld lijkt het nu op de actualiteit mee te surfen: dat mannen oneerbiedige seksisten zijn.

Ulli zat in 1984 in de Weense punkscene. Tegen het establishment, tegen gezag en zo, weet je wel. Ze is gestopt met school en haar ouders verlangen dat ze weer thuis komt wonen. Ze hebben een job voor haar gevonden, want ze moet toch iets met haar leven doen! Niet veel later brengt een huisgenoot een scharrel mee naar huis: de nymfomane Edi, een slanke griet met korte haren, lange benen en een gebrek aan schroom. Ze is al eens van huis weggelopen met een vriend naar Italië. Daar heeft Ulli wel oren naar. De beslissing is gemaakt: ze zullen samen naar Italië reizen, zonder paspoort, zonder geld. Edi loodst Ulli eerst nog mee naar een bordeel om er een startkapitaaltje te verdienen. Maar wat een avontuurlijke, spontane reis moest worden, draait uit op een nachtmerrie waarbij de vriendschap zwaar onder vuur komt te liggen. Ulli wordt geen vernedering bespaard. Ze moet herhaaldelijk opdringerige, Italiaanse macho's (er zijn er in dit verhaal geen andere) van haar lijf slaan tot ze er afwisselend moedeloos en agressief van wordt. Ze wordt ontmaagd en verkracht. Op haar slechtste moment verzeilt ze in Sicilië nog in de klauwen van de maffia. Edi is dan al tegen beter weten in een prooi van het prostitutiemilieu omdat ze verliefd raakte op een pooier. En die ene vent die Ulli toch kan vertrouwen, kan uiteindelijk net zo min zijn handen thuishouden. Ware liefde bestaat niet, het draait allemaal rond lust. Zelfs een 'vrijblijvende' poging tot toenadering ervaar je in dit verhaal als een stap te ver. Ocharme, het kind. Ocharme die vrouwen.

"Ze zoekt het zelf", dat was eerlijk gezegd een eerste reactie toen we de eerste hoofdstukken achter de kiezen hadden. Je als punkster afzetten tegen de maatschappij en je dan afvragen waarom je op straat scheef wordt bekeken... of een niet al te slimme nymfomane die onomwonden uitkomt voor het feit dat naaien haar hobby is, tja. Maar net omdat Ulli het van haar kant beschrijft, is Vandaag een confronterend portret, een spiegel waar wij als mannen eigenlijk niet in wensen te kijken "omdat het toch allemaal niet zo is bedoeld".

Onlangs startte op het forum De Getekende Reep een discussie over het al dan niet aanwezige tekentalent van de Nederlandse striptekenaressen Anne en Eva Staal. Dat er al snel opmerkingen kwamen over het geslacht van de stripmaaksters zorgde mee voor een pittige discussie. We merken helaas geen verbetering, het valt ons ook in onze vriendenkring op als het weer eens een men only-avondje wordt en de aangebrande opmerkingen jegens the opposite sex in het rond vliegen. Het komt wellicht nooit goed met ons, mannen die zich beter achten, en het venijn zit werkelijk overal. Vandaag is met andere bedoelingen gemaakt, maar 'vandaag' komt de boodschap des te harder over.