ER WAS GEENSZINS
Kim Duchateau + diverse auteurs - Er Was Geenszins • Oogachtend
72 p. (HC)
|
|
| Sprookjes verdienen Grote Kapitalen! |
|
Er was eens een Bronzen Adhemar-Tekenkoning genaamd Kim. Ja, kortweg Kim. Zijn familienaam was-ie ergens in de loop van zijn Grillige Leven kwijtgeraakt. Deze BAT — het is eens iets anders dan een BV — keek vanop zijn Bronzen Troon terug op de Lange Weg die hij tot nu toe al had afgelegd. Mijmerend en toch wel een beetje trots was-ie op zijn Eigenzinnige Wijze waarop hij tot nu toe zijn Tekenende Carrière had volbracht. Hoogte- en Laagtepunten werden op wiskundige wijze aan elkaar verbonden, ook de Onvermijdelijke Middenpunten ontbraken niet.
Voor Kim, de BAT, was het nog lang geen tijd om Lang en Gelukkig te leven. Daarvoor was de Tekenkoning nog veel te jong. Uitdaging, Nieuwe Paden betreden, jezelf Terug Uitvinden; de Sleutelwoorden van Kortweg Kim om te besluiten het Tekenroer eens even om te slaan. Stuurboord, Bakboord en Rechtdoor mochten even avontuurlijk doen.
Kortweg Kim riep zijn Nederige Bedienden bij hem maar hij had geen Nederige Bedienden, dus kwam Niemand op zijn Bevelend Geroep af. De BAT verliet dan maar zelf zijn Bronzen Troon en belde met zijn Bakelieten Telefoon — de Bronzen Telefoon was besteld maar nog niet geleverd — enkele Bevriende Tekende Schrijvers, een aantal Bevriende Schrijvende Tekenaars en ettelijke Waarlijk Grote Schrijvers op. Deze kregen allemaal Dezelfde Vraag voorgeschoteld verpakt in een Beleefd Papiertje. De vraag luidde: "Willen jullie een Sprookje voor me schrijven zodat ik dat Sprokende Schrijfseltje kan voorzien van een Illustratieve Tekening?"
De Zeventien Opgebelden reageerden allemaal met een Positief Juichend Ja-woord. En de Bronzen Adhemar-Tekenkoning zag een Heuse Jeugddroom in vervulling gaan. Urbanus, Kamagurka, Hanco Kolk, Stijn Meuris, Jan De Smet, Vitalski, Hugo Matthysen, Christophe Vekeman, Ilah, (pdw), Steve Michiels, Herman Brusselmans, Chris Van Camp, Bernard Dewulf, Renske De Greef, Bart Schoofs én Kees van Kooten behoorden tot de Zeventien Opgebelden en toogden allen naar hun Eenzame Schrijftafel om aldaar een Prachtig Sprookje uit hun Schrijvende Pen te laten vloeien.
Kamagurka's Sprookjesinkt bleek Snel Opgedroogd; twee zinnen (Zonder Hoofdletter) telt zijn sprookje (Wederom Zonder Hoofdletter). Gelukkig loopt het goed af. Andere Opgebelden deden dan weer meer dan hun best: Bevlogen Zinnen over Zwarte Kapjes, Rode Jurkjes, Huilende Meisjes, Vreemde Prinsessen of Zwarte Katten. Opmerkzame Lezers zullen meteen opmerken — wat ook hun Taak is — dat de Afgeleverde Sprookjes niet allemaal bestemd zijn voor Kinderlijke Oortjes. Maar dat kon Kortweg Kim niet tegen houden. Met een bijna Kinderlijk Enthousiasme begon hij Ware Pareltjes te Kliederen op Grote Doeken.
Waarlijk een Groot Genoegen ook om dit dan als Argeloze Lezer onder ogen te krijgen. Om te snoepen, te genieten, te verslinden! Niets is wat men verwacht. Het langste verhaal ter wereld bleek maar twee dagen te duren, wolven blijken wel degelijk kapjes te eten, sprookjes blijken ook een hoog soapgehalte te bevatten. Deze ingrediënten, in combinatie met de haast absurdistische, surrealistische maar vooral ook grafische, prachtige tekeningen — met zelfs het spreekwoordelijke varken met een lange snuit die het boek afsluit — van Kortweg Kim levert een Knap Boek af. Grappig, verrassend, afwisselend genoeg en een Bronzen Adhemar-Tekenkoning waardig!
Hij leve zeker en vast nog lang en ook nog gelukkig. Daar zijn wij zeker van. |
|
| > KURT MORISSENS — oktober 2007 |
