Oorspronkelijk was Texas Cowboys bedoeld als one-shot. Maar kijk, elke voorafgaande aankondiging van aantal te verschijnen delen is te herroepen. Matthieu Bonhomme (Esteban) en Lewis Trondheim amuseerden zich met hun tweede samenwerking na Omnivisibilis en dat verlangde naar een vervolg. Toch hoef je dat eerste album niet gelezen te hebben om van deel 2 te kunnen genieten. Het hoofdpersonage Harvey Drinkwater is dezelfde gebleven. Hij schrijft ter plaatse in Texas nog steeds cowboyverhalen die in de steden aan de oostkust populair zijn. Harvey hoeft de straat maar over te steken en in de saloon plaats te nemen om de verhalen op zich af te laten komen. Een goeie verteller is zuipschuit Thomas die in ruil voor een borrel vertelt waarom hij maar één arm heeft. De running joke is dat zijn sterke verhaal telkens weer een ander is.

Net zoals in het eerste album beleeft een dozijn figuren elk een avontuur die gaandeweg samenvloeien en oorzaken en gevolgen beginnen te verklaren. Ruziezoeker Raspberry Butch vloert onverwachts een bokskampioen en is een noemenswaardig personage. Een sleutelsituatie is een overvallen koets waarvan de passagiers zijn afgeslacht, een scène die trouwens doet denken aan The Good, The Bad and The Ugly van Sergio Leone.

Grafisch is dit weer dik oké. Het is gepresenteerd als pulp, maar dan chic uitgewerkt met mooie rastertjes, een kleurenpalet met modderige natuurtinten en een soepele lijnvoering waar we helemaal weg van zijn. Ook Trondheim is weer in goede doen. Alle Nederlandstalige uitgevers mogen zich de vorige jaren dan wel verkeken hebben op 's mans œuvre, dat in vertaling helemaal niet het verhoopte verkoopsucces werd, maar Texas Cowboys is een titel die niet onvertaald mocht blijven.