Een kind van de sterren wiens lot is bepaald. Dat klinkt vertrouwd, waar hebben we dat eerder gelezen? Uiteraard denkt iedere stripliefhebber dan aan Thorgal of aan Clark Kent, de menselijke alter ego van Superman. Dit keer is het echter een ander sterrenkind, namelijk Ioen van Nuruu. Zijn ouders hebben hem toen hun planeet werd aangevallen in een ruimtecapsule laten ontsnappen. Op de aarde werd hij gevonden door een liefhebbende boer en zijn vrouw die geen kinderen konden krijgen. Toen hij nog klein was werd zijn moeder voor zijn ogen gedood door een draak. Sindsdien is het levendoel van Ioen wraak te nemen op de wezens die zijn moeder hebben gedood. Het verhaal van de voormalige gladiator Ioen speelt zich af in een tijdperk lang geleden. Het koninkrijk Kirgard heeft zwaar te leiden onder de terreur van de draken. Zij vernietigen alles wat ze tegenkomen en in deel 3 lazen we hoe het rijk van koning Kirgard ten onder ging aan de jarenlange aanvallen van de draken. Zijn knappe dochter Tifenn besluit samen met haar onderdanen te vluchten naar het kasteel van koning Ti-Harnog. In dit vierde album van de reeks Duisternis lezen we hoe zwaar de tocht naar het land van Ti-Harnog is en dat ze daar niet met open armen worden ontvangen. Onderweg sluiten Ioen en ridder Arzamas vrede en ieder heeft zijn eigen belangen. Beide heren hebben de goede eigenschap dat ze bestand zijn tegen vuur, hoewel Arzamas wel behoorlijk kan aanbranden.

Dit album heeft veel weg van een tussenalbum in deze uiteindelijk vijfdelige reeks. Scenarist Christophe Bec heeft zich duidelijk door andere stripreeksen en fantasyfilms laten inspireren en maakt daar een bijzonder geslaagde reeks van. Hij weet duidelijk waar hij naartoe wil met het verhaal. Dit blijkt ook uit de climax, er wacht ons een spannende finale in het laatste album. Toch had het tempo wat ons betreft wat hoger gemogen want pas na dertig bladzijden komen ze aan bij het kasteel van Ti-Harnog. Gedurende deze bladzijden neemt Bec de tijd om de personages wat verder uit te diepen en komen we erachter wat er gebeurde met de moeder van Tifenn.

Tekenaar Iko heeft ons de eerste drie albums echt overdonderd met zijn fantastische tekenwerk en tussen album 3 en 4 vernamen we ook nog dat hij de westernreeks Durango gaat tekenen. Yves Swolfs blijft hier wel de verhalen van schrijven. Het lagere tempo van dit album gaat helaas ook ten koste van de tekeningen van Iko. Ze lijken wat minder nauwkeurig en soms bespeuren we haastwerk. Pas wanneer het kasteel van Ti-Harnog in beeld komt, gaat de virtuele trukendoos open en volgt de enige dubbele pagina van dit verhaal. Zelden hebben wij zo'n kasteel mogen bewonderen. Als lezer kan je hier zeker minutenlang naar blijven kijken.

Als beide heren hun best doen voor het laatste album zal Duisternis de geschiedenis ingaan als een van de betere afgeronde fantasyreeksen van de laatste twintig jaar.