Na een eerste lezing beseffen we dat er een tweede (en derde) rustiger herlezing dient te gebeuren om de verhaallijn volledig te verwerken en volop uit te kijken naar de volgende delen want we willen het ganse verhaal kennen. We maken kennis met Dr. Lee Archer, cetologe (zoek maar op) en gescheiden moeder van Parker. Homeland Security kan haar overhalen — met walvisgezang als lokmiddel — om deel uit te maken van een expeditie in Alaska... ver beneden de zeespiegel. Er volgt een introductie van het team, het basiskamp en de ontdekking van het waterwezen.

De auteurs houden er sterk de vaart in want halverwege het tweede hoofdstuk (er zijn er 5) volgen zoals in de beste rampen-/scifi/-horrorfilms de gebeurtenissen zich razendsnel op. Door manipulatie van de geest komt het wezen vrij en is het alle hens aan dek om veilig het basiskamp te verlaten. Als we erbij vertellen dat het wezen niet bepaald een 'uniek' exemplaar is en beschikt over heel wat aanvalstechnieken kan je al raden dat het niet bepaald a walk in the park wordt. Meer van de inhoud willen we niet vrijgeven, maar dat we hongerig zijn naar deel 2, dat staat vast.

Technisch is dit stripverhaal — of beter graphic novel — zeer filmisch opgebouwd. De vele flashbacks en nevenvertellingen maken het enerzijds niet eenvoudig om volgen, maar scherpen anderzijds de aandacht en de nieuwsgierigheid om alles te zien samenkomen. De tekenstijl van Sean Murphy is eerder zenuwachtig te noemen met een inkleuring die ons doet denken aan albums van Blueberry. Ook hier een filmische verwijzing: elke tekening is een filmshot met een enorme verscheidenheid aan camerastandpunten en oog voor details. Enig minpuntje is de hoekige stijl van de personages.

Conclusie: aanrader voor gevorderde lezers.

We eindigen graag met een pleidooi voor het formaat. Graag toepassen op alle stripverhalen: niet te groot, zeer flexibel, stevig, boekenkast- en tasvriendelijk. Kortom, we zijn pro!

O ja, The Wake betekent "kielzog", maar "ontwaken" is waarschijnlijk een bewuste verwijzing.