In 1157 ontdekken drie tempelridders, op zoek naar rijkdom en met een oude kaart als gids, in de Sinaï-woestijn de grot van Baphomet. Op de muren staan oude schrifttekens die ze niet begrijpen. Net wanneer ze op een trappenpiramide de ark ontdekken, worden ze aangevallen door leden van de Zwarte Bende. Twee tempelridders worden afgeslacht. De derde is vergiftigd door een zwaardslag en weet een Bedoeïenkamp te bereiken. Hier zet hij zijn getuigenis op schrift. Dertig jaar later duikt de kaart op in Tyrus, een door kruisvaarders bezette en door Saladin belegerde stad. Vijf personen komen hier aan wal, allen hebben ze nog een appeltje te schillen met de Zwarte Bende. Hun namen zijn Conan van Bretagne, Frederik van de Orde van Malta, Jean de dichter, Lubin de monnik en tempelier Oriënt van Saint Sulpice. Later wordt het groepje nog aangevuld met Nawel, de dochter van Saint Sulpice. Wat ze echter niet weten is dat er een verrader onder hen schuilt.

Het scenario is vakkundig opgesteld. Jean-Luc Istin (Drakenbloed, Hannibal Meriadec, De Druïden) kiest niet voor de makkelijkste weg. Hij bouwt het geheel op in verschillende fases en weet goed waar hij naartoe wil. In de eerste fase ontplooit hij de ontdekking van de grot. In een tweede fase stelt hij ons de hoofdpersonen voor, hun gebreken, hun gevoelens, hoe ze de toekomst zien en wat ze ooit zullen aanvangen met de schat als hun zoektocht ten einde loopt. In de derde fase biedt Istin ons een kijk op moslim Saladin. Een gewiekste schurk en bevelhebber van een moslimstrijdkracht die de schat voor zichzelf wil inpikken. Tot slot is er de Zwarte Bende, een misdaadorganisatie die de zwaarste misdaden begaat voor geldelijk gewin. De verhaallijnen lopen kriskras door elkaar, volgen ieder hun eigen weg, maar we weten met zekerheid dat ze ooit zullen samenlopen. Istin weet het zo te brengen dat de schat het doel is van de zoektocht, maar houdt ook ruimschoots rekening met het verleden van de hoofdfiguren. Meer dan eens last hij hiermee een rustpauze in het scenario in.

Het verhaal wordt realistisch getekend door Luciano Alberto Leoni in samenwerking met Mirko Colak (voor deel 1) en medewerkster Emanuela Negrin (voor deel 2), wiens naam trouwens verkeerd gespeld staat op de cover. Zij brengen het scenario uitstekend in beeld. Dit duo is volledig op elkaar ingespeeld. De lezer wordt overspoeld door een vloed van prentjes en prenten die soms een hele bladzijde beslaan. Ondanks de diverse geweldscènes zijn ze getekend met aandacht voor de historische situering.

Tempelridder is niet de makkelijkste strip, zeker niet voor luie lezers, omwille van de vele tekstblokken. Maar wie echt de moeite neemt om het album grondig te lezen, komt zeker en vast niet bedrogen uit. Eindelijk eens een strip over de tempelridders die andere facetten belicht dan het verval en de tekortkomingen van de orde. In onze ogen een dijk van een strip.