Daar stond ze dan. Het enige dat we kunnen zeggen is dat er miljarden vrouwen op de aardbol rondlopen. Sommige zien er acceptabel uit. De meesten zien er lang niet gek uit. Maar zo nu en dan haalt de natuur een koud kunstje uit en ze zet een bijzondere vrouw, een ongelofelijke vrouw, in elkaar. We bedoelen, je kijkt en je kunt je ogen niet geloven. Alles is één en al perfect golvende beweging, kwikzilverig, slangachtig, je ziet een enkel, je ziet een kontje, je ziet een borst die bij elkaar tot één groot tergend geheel samensmelten, met van die mooie glimlachende ogen, de mondhoeken iets omlaag getrokken, de lippen alsof ze op het punt staan in lachen uit te barsten om jouw hulpeloosheid. Ze weten perfect wat voor kleren hen goed staan en hun lang haar zet de lucht in vlam. Verpletterend gewoon. Esmeralda is zo'n vrouw. En iedereen is in de ban van de zigeunerin. De pompeuze toneelschrijver Grignoire, de duivelse aartsdiaken Frollo, zijn dove hulpje de bultenaar Quasimodo, een vuile kluizenares en de knappe kapitein Phoebus. Vier personen die allen iets van Esmeralda willen en omgekeerd. Vier koorden in toom gehouden door een bultenaar. Prachtig weergegeven op een sterke cover.

De cover. Alles draait rond de cover. Deel één van deze absolute literatuurklassieker kreeg zowel bij ons als bij onze Zuiderburen de ene vijfsterrennotering na de andere. Gedurfd, prachtig getekend, originele insteek,... je noemt het maar. Blikken vol met superlatieven werden opengetrokken. Eén minpuntje. De cover van deel 1 had evenveel aantrekkingskracht als Herman Van Rompuy op een Mister Worldverkiezing. De gevolgen zijn bekend. Een rotverkoop, ontgoochelde fans en een drieluik dat gereduceerd moest worden tot een diptiek. Scenarist Robin Recht liet het niet aan zijn hart komen en voerde het tempo gewoon op. Hierdoor gingen ongetwijfeld flink wat nuances en nevenintriges verloren, maar werd het drama versterkt en nam het zelfs epische proporties aan. Dit is straffer dan de seizoensfinale van Thuis, Familie of voor onze noorderburen Goede Tijden Slechte Tijden.

Ook tekenaar Jean Bastide werkte naar die climax. Het koele juk van zijn debuutstrip in de eerste cyclus van De Oorlog van de Sambers is volledig verdwenen. Hij koos resoluut voor zwierigheid over de stripgrenzen heen. Het Parijs met zijn bedelaars en edellieden kon van José-Luis Munuera zijn, de wulpse zigeunerin is zo weggelopen uit een shojomanga en Quasimodo is gewoon de voorvader van de Hulk. Deze mix van invloeden wordt feilloos tot één geheel gehouden door een sombere inkleuring. Het resultaat balanceert tussen waanzinnig goed en over the top kitsch. Hoe dan ook, dit is allesbehalve grijs.

Ondanks de nodige tegenslagen is Notre Dame voor ons eindelijk het bewijs dat je van een rechtenvrij boek een echt goede strip kan maken. Ontdek hem.