Drie miljoen wereldwijd verkochte romans over een jonge Ierse zuster die in de zevende eeuw misdaadonderzoeken voert, die moet je verdienen. De Engelse schrijver Peter Tremayne vaart er wel bij. Hij stuurt zijn zuster in Absolutie door Moord naar het Noord-Engelse Northumbrië waar een synode plaatsvindt om de koning te overtuigen om voortaan de christelijke leer van Rome te volgen of integendeel de liturgie van Columba, waar Fidelma deel van uitmaakt. De keuze die gemaakt zal worden, is van groot belang want het kan een grote invloed hebben op de andere koninkrijken. In naam van de liturgie van Columba komt abdis Étain een pleidooi houden. Ze biecht aan Fidelma op dat ze gaat trouwen. Met wie wil ze pas na het debat prijsgeven, maar zo ver komt het niet. Ze wordt vermoord. Het is de eerste dode in een reeks bloederige afrekeningen die op en rond het kasteel gebeuren. Fidelma voert het onderzoek en stuit op heel wat verzet en achterdocht.

Door de manier waarop uitgeverij Arboris de nieuwe reeks Zuster Fidelma promootte, hadden we hoge verwachtingen. Die zijn slechts gedeeltelijk ingelost. De tekeningen zijn lang niet zo verzorgd als we eerst dachten. Een eerste poging om Zuster Fidelma te verstrippen, dateert van 2003 maar de Engelse tekenaar Art Wetherell overleed kort voordat hij het kortverhaal kon afmaken. Zijn Spaanse opvolger Josep Ferrer onderging hetzelfde lot, hij overleed in 2012. Carlos Vila nam het vervolgens over. Dat zal niet door een gebrek aan betere kandidaten geweest zijn, hij was al aan de reeks verbonden als inkleurder. Zijn lijnen lopen niet lekker, zijn realisme is lang niet zo perfect als de cover op het eerste zicht doet vermoeden. Zijn schetsen in het extra dossier overtuigen net zo min. Maar bovenal heeft hij zich van een afgrijselijke computerinkleuring bediend die helemaal niet strookt met de vroeg-middeleeuwse situering. Te pas en te onpas kiest hij voor werkelijke foto's om de structuur van rotsen, stenen, water en natuur weer te geven. Zijn gebrekkige lijnen die daarop gedrukt staan, slaan als een tang op een varken waardoor de hele geloofwaardigheid verziekt wordt. In sommige gevallen klopt het perspectief van de in de tekeningen gemonteerde fotoachtergronden niet eens en beginnen de tekeningen een surrealistische aanblik te vertonen. Onze grootst jakkie-bah-reactie kregen we door de felle kleuren, alsof de afstotelijke sfeerverlichting met kitcherig neonlicht gebeurt.

Over de bewerking van het originele verhaal kunnen we ons niet uitspreken. Op zichzelf staat Absolutie door Moord als een stevige brok lectuur waarbij Antonio Muñoz voornamelijk in het begin amper standhoudt door de vele te introduceren elementen. Er valt nogal veel uit te leggen en ondertussen moeten wij nog wel een hoofdpersonage leren kennen temidden de vele nevenpersonages. Naarmate Fidelma's onderzoek vordert, wint het verhaal aan spankracht en drong een vergelijking met Umberto Eco's — heus waar! — De Naam van de Roos zich even op.

We kunnen besluiten dat we met gemengde gevoelens uitkijken naar deel 2. In de eerste plaats om in te schatten of Muñoz alsnog op zijn pootjes landt en van Zuster Fidelma een spannende stripthriller kan maken die weet te boeien van de eerste tot de laatste prent. Met zo'n sterk personage als Fidelma heb je nu eenmaal goud in handen. We hopen tegelijk dat het nog goed komt met de tekeningen, maar we vrezen dat het volstrekt ijdele hoop is. Het is goud tegenover lood.