We vinden het altijd nogal een goedkope oplossing als een filmregisseur ervoor kiest om op het einde van zijn film een tekst over het scherm te laten rollen om ons te laten weten wat er verder gebeurt met de personages. In plaats van een of andere visuele vondst uit zijn clapperboard te toveren, kiest hij er zo voor om de studio heel wat harde dollars te besparen.

Als een stripmaker zich van zo'n pagina met extra uitleg bedient, kan dat niet echt op onze goodwill rekenen. De prijs van een potje plakkaatverf en enkele Rotringpennen weegt toch niet op tegen die van een rol pellicule en overbetaalde acteurs, durven we zo denken. Toch begrijpen we dat Zidrou voor een dergelijke routineuze deus ex machina kiest: de scenarist heeft het zichzelf namelijk niet gemakkelijk gemaakt door een overvloed van verhaallijnen te willen combineren.

Centraal staan nog steeds de boeiende belevenissen van Aimé Louzeau bij de Parijse zedenpolitie La Mondaine. In tegenstelling tot het eerste album heeft de inspecteur zijn blanke pit ondertussen wel omhuld met een laagje eersteklas kevlar: Louzeau is getekend door zijn job, toont een ongezonde interesse voor de karakterdanseres Eeva en weet geen raad met de relatie met zijn inwonende vader-pastoor met een hoek af. De afscheidsscène met prostituee en hopeloze liefde Valentine is bikkelhard en hier merk je dat Aimé zijn onschuld echt wel volledig is kwijtgeraakt. Zijn we nog mee? Yep, we zijn nog mee.

Daarnaast kruidt Zidrou zijn verhaal ook nog met enkele intrigerende neventrajecten over onder andere de Duitse bezetting en de jodenvervolging. Even passeert zelfs de Vel' d'Hiv de revue, de wielerpiste waar de Parijse joden op hun deportatie moesten wachten. Deze zwarte bladzijde uit de Franse geschiedenis werd vorig jaar nog mooi herdacht door Lax in zijn De Eekhoorn van Vel' d'Hiv. En ja, we zijn nog altijd mee.

Maar dan komt het moment dat alles netjes moet uitmonden in een bevredigende climax, hoe subtiel ook. En hier loopt het mis. Zidrou is een uitermate getalenteerd verhalenverteller, maar hij lijkt in dit album zijn zaakjes maar niet op orde te krijgen en rekent te veel op toevalligheden. Het escapistische einde is verwarrend en hobbelt alle kanten uit en zelfs die laatste verklarende tekstpagina zorgt niet voor de juiste intellectuele bevrediging.

De tekeningen van Jordi Lafebre zijn van een frisfrivole naïviteit en zijn roodzwarte covers vallen echt wel op in je stripkast. Zo is het des te jammer dat dit tweeluik je — na een veelbelovende start met uitermate sympathieke acteurs — zo op je honger laat zitten.

Een heel klein smetje dus op Zidrous onberispelijke blazoen... Hopelijk doet de volgende samenwerking met Folies Bergère-tekenaar Francis Porcel (werktitel: Le Bouffon) de balans weer in de juiste richting overslaan.