Junker was oorspronkelijk een ideetje om de voorgeschiedenis van het personage Von Rosenbaum uit het tweeluik De Furox te vertellen. Het pakte anders uit, maar een adellijke Pruisische familie in verval en een rebelse zoon waren basiselementen waarmee Simon Spruyt verder aan de slag kon. De rebel kreeg een broer, Ludwig, rond wie het allemaal draait. De vader is een oorlogsinvalide. Hij heeft maar één been en wordt beschouwd als een held. Toch verwelkomt het landgoed Schlitt al lang niet meer de hoogwaardigheidsbekleders uit de glorieperiode. Vele vetrekken van het huis zijn uit besparingen vergrendeld en het personeelsbestand kromp naar de dienstmeid Gretchen. Ludwigs broer Oswald studeert op een cadettenschool en komt alleen in de zomer naar huis. Samen bezoekt het gezin dan hun zieke moeder die wegkwijnt in een Zwitsers sanatorium. Tussen Oswald en zijn vader botert het niet. Er moet al eens hardhandig aangetoond worden wie de baas in huis is. Tijdens een illegaal jachtpartijtje ondtekt de brave Ludwig dat hij een gave geeft voor goed mikken en schieten. Dat talent komt hem nog van pas wanneer hij zelf naar de cadettenschool moet want als nieuwkomer verloopt dat niet van een leien dakje. Bij het ouder worden groeit Ludwig uit tot een beloftevolle cadet, maar hij ontwikkelt een haat voor de koning. En dan begint de Eerste Wereldoorlog.

De geschiedenis van het land Pruisen is al net zo'n verscheurd verhaal als van België met talloze gebiedsuitbreidingen, innames en verschuivingen. Ten tijde van Junker was de voormalige Europese grootmacht Pruisen de grootste deelstaat van het Duitse rijk met de Pruisische koning als keizer van het rijk. Maar over politiek gaat Junker niet. Wel over verval, passie (en een manifest gebrek daaraan), schuldgevoel en sluimerend verdriet. Enkel het gezicht van de Von Schlitts, Gretchen en de koning werkt Spruyt in een herkenbare vorm uit, alle nevenpersonages zien er daarentegen exact hetzelfde uit: Legoventjes met een gebeitelde glimlach wiens hoofd slechts een witte uitsparing is op de achtergrond. Alsof de Von Schlitts de laatsten zijn met een eigen identiteit in een anonieme, inwisselbare natie.

Voor de inkleuring koos Simon Spruyt voor een voor de hand liggend Pruisisch blauw als dominerend steunkleur. Het oogt kil, maar past tegelijk bij de toon van het verhaal waarbij afstandelijkheid om de hoek loert. De klare lijnvoering is in niets te vergelijken met zijn vorige werk. Uit interviews leren we dat hij voor volgende albums opnieuw voor een andere stijl zal kiezen. Er zijn maar weinig tekenaar die zich constant wensen te hernieuwen. Tot nu toe overtuigde hij met elk van zijn vormelijke experimenten. Nieuwsgierig als we zijn, dringt de vraag zich op hoe Simon Spruyt ons de volgende keer zal weten in te pakken.

Als medeopener voor een zeer druk najaar, met enkele honderden nieuwe strips in het verschiet, is Junker het album dat dit jaar mee het mooie weer zal maken. Het zal ons niet verbazen als deze titel weldra ook in andere talen begint te verschijnen.