In 2011 verrasten tekenaar Criva en scenarist Verhast ons met een opmerkelijk debuut: Jorikus Magnus, het verhaal van een fictieve keizer die nogal veel gemeenschappelijke trekjes vertoont met keizer Karel de Grote (748-814). In plaats van net zoals zovele anderen Karel/Jorikus te verheerlijken, kozen de twee jonge stripmakers ervoor om vooral de schaduwzijde van de keizer aan het licht te brengen en dat deden ze op bijzonder geslaagde wijze.

Hun debuut schiep echter bijzonder hoge verwachtingen voor het volgende deel, want — laat ons eerlijk zijn — er zijn wel meer goede strips, boeken en films waarvan het eerste deel het beste van de reeks is maar bij het vervolg de inspiratie duidelijk zoek geraakt is. Zou het Jorikus vergaan zoals The Exorcist: indrukwekkend, onvergetelijk en meteen een cultklassieker waarvan de sequel slechts een flauwe afspiegeling was. Heeft iemand trouwens ooit gehoord van The Exorcist II?

Met hoge verwachtingen begonnen we dan ook aan onze lectuur van het tweede deel van Jorikus. Meteen valt op dat de tekeningen van Criva nog beter zijn geworden: de koppen van de personages zijn op een prachtige manier echt lelijk en het karikaturale aspect ervan illustreert duidelijk dat dit geen echte historische strip is, maar een verstripte satirische benadering van een historisch figuur. Meer echter nog dan de tekeningen valt ook het intense kleurgebruik op dat de settingen van het verhaal extra in de verf zet: keizerlijk goud voor het paleis, helder groen in het bos, mistig wit in het badhuis dat tijdens de nacht giftig groen-blauw kleurt. Het is duidelijk dat de sfeervolle kleuren, net zoals bij Apostata van Ken Broeders, mee de atmosfeer van het verhaal in de verf zetten.

Het verschil tussen de cover van deel I en deel II, waarbij Jorikus' neutrale blik bijna in een sardonische grijns verandert, geeft ook symbolisch de verandering in het verhaal aan. Jorikus is in deel II de oppermachtige keizer aan wie iedereen hulde moet betuigen en geschenken aanbieden. Zijn mooie dochter is daar trots op, maar zijn misvormde zoon wordt verteerd door ijzige jaloersheid. Al gauw wordt prins Stevijn, het gebochelde knaapje, een speelbal van drieste intriganten van het keizerlijke hof en een gevaarlijk complot krijgt stilaan vorm. En Jorikus? Die laat het gebeuren: religie en hebzucht verblinden de geest van de machtsgeile keizer die tijdens de jacht uitroept dat hij dol is "op de geur van vers bloed 's morgens". Klinken die woorden je bekend in de oren? Ook in deel I zaten al dergelijke leuke verwijzingen naar films of literaire werken, maar het lijkt alsof Criva en Verhast zich nu te pletter hebben geamuseerd om de grauwe gruwel van dit verhaal te compenseren met (intellectuele) knipoogjes voor de oplettende lezer. We zullen ze niet allemaal verklappen, maar zowel figuren van Willy Vandersteen, Hergé, Jef Nys als Rembrandt en nog zovele anderen doen lustig mee in dit meeslepende verhaal.

Dat Jorikus Magnus onze hooggespannen verwachtingen heeft ingelost, staat als een paal boven water, sterker... Jorikus Magnus krijgt van ons een grote onderscheiding, of magna cum laude!