Flatlife is de stripversie van Jonas Geirnaerts eindwerk voor de richting animatie aan het KASK in Gent. Hij won er prompt de Prijs van de Jury mee op het filmfestival van Cannes en was er genomineerd voor de Gouden Palm voor beste kortfilm.

Geen hond verwachtte zich aan deze uitgave. Hier bestond geen vraag naar, ondanks een instantsucces van de gemene Kabouter Wesley, ook al een strip- en animatiefiguur van Jonas Geirnaert. Waarom zou je dan een 248 pagina's tellende strip tot je nemen als je de oorspronkelijke tekenfilm in tien minuten kan uitkijken, gratis op het internet? Wel, het gekke is dat Flatlife ook als strip werkt. De camera zoomt in op vier interieurs van een flatgebouw waarin zich verschillende situaties ontwikkelen. De ene situatie heeft soms invloed op de andere en de vier personages krijgen met elkaar te maken in diverse bezettingen. Het voordeel van de strip tegenover de tekenfilm ligt hem aan de vrijheid van focus en het tempo dat je als lezer krijgt. Deze keer kan je rustig door de overwegend tekstloze pagina's gaan en geen moment missen van oorzaak en gevolg. Een nadeel zijn de stilstaande fases per appartement als een personage de aandacht eventjes moet afgeven aan een van zijn buren. Dat bevriesmoment leest eigenaardig en leidt zelfs af, tenzij je ervoor kiest om wat sneller door de pagina's te gaan en niet per se op elk appartement te letten waarin er niets gebeurt. Hoe dan ook ontwaar je in de verrassingen die Geirnaert inlast (de panda die tegen het venster van de vrouw vliegt bijvoorbeeld) zijn later ontwikkelde talent om met weinig en eenvoudige middelen op te vallen en zijn komische timing te markeren. Geirnarts voorwoord en de meerkeuzekwis bewijzen bovendien dat hij ook met woorden uitstekend overweg kan om te mikken op je gulle lach.

Een stripversie van een tekenfilm met de oorspronkelijke tekeningen is doorgaans geen goed idee. Je ziet gewoon de geforceerde stilstand van tekeningen die bedoeld zijn als animatie, om het nog over de kwaliteit van de reproducties te hebben. Ook de tekeningen in Flatlife, de strip, missen de scherpte van zuiver tekenwerk, alsof er iets schortte aan de resolutie van het drukwerk. Een kniesoor — of iemand die dagelijks in de weer is met drukwerk en pixels — die erop let, want het belangrijkste blijft de waarde van de publicatie.

Een vraag naar Flatlife, de strip, was er niet, maar nu het aanbod er is kunnen we er ineens van profiteren. Vergelijk de strip met de tekenfilm dankzij de meegeleverde dvd en check zeker ook het oorspronkelijke storyboard voor die paar verschilletjes in de uiteindelijke uitwerking. En hopelijk komt Geirnaert nog eens met een echte, onvervalste strip.