In deze prequel van De Metabaronnen, op zich weer een spin-off van De Incal die talloze spin-offs voortbracht, keren we terug naar de oorsprong van de voorouders van de kaste van de Metabaronnen. Die oorsprong gaat gepaard met geweld, machtsmisbruik, incest, verminkingen en verkrachtingen, allen stokpaardjes van scenarist Alejandro Jodorowsky, zelf de vrucht van een verkrachting. Met die ingrediënten kruidt Jodo zowat elk van zijn verhalen. Af en toe serveert hij een verhaal zo zout dat het onverteerbaar wordt, dan drijft hij het in onze bekommernisloze oogjes te ver. Ook in dit slot van het tweeluik past hij zijn beproefde shockeffecten weer toe en we fronsten inderdaad weer een keertje onze wenkbrauwen bij een boude beslissing van Dayals vechtlustige dochters. Dat Jodo ons hierbij dan toch weer overeind krijgt in onze zetel, terwijl bitter weinig andere scenaristen hem dat kunnen voordoen, doet ons een zoveelste keer tussen de tanden fluiten van bewondering. Die man kan nogal een verhaal vertellen, zeg! De tekeningen van Das Pastoras liggen in de lijn van Juan Giménez, al munt deze laatste nog meer uit in zijn schildertechniek.

Achteraf bleken de auteurs niet geheel tevreden over hun oorspronkelijke einde en herwerkten ze het voor een Franse integrale editie van het verhaal. Arboris publiceert de herschreven, acht pagina's langere versie, dus zoals het volgens de auteurs hoort.