In 1908 komt het Franse koopvaardijschip Belem het bagno in Cayenne in Guyana bevoorraden. Het strafkamp huisvest gevangenen die talloze keren ontsnapt zijn en andere zware criminelen. Een moordenaar, een anarchist en een oplichter wagen hun kans en ontsnappen in de jungle. Ze hebben twee zekerheden: er is geen weg terug en de bewakers hoeven hen niet levend terug te halen. Tijdens de ontsnapping nemen ze een zeeman van de Belem gevangen. Tijdens een confrontatie maken de bewakers geen onderscheid: ze hebben geen oren naar de uitleg van de zeeman. Er zit voor hem niets anders op dan mee op de vlucht te slaan.

Het verhaal eindigt lullig met een pagina tekst over wat er met de overlevende personages en bij uitbreiding met het bagno gebeurt. Dit nawoord van Jean-Yves Delitte is een weinig elegante oplossing om het verhaal op pagina 48 te laten stoppen. Hier zat meer in.

Over de tekeningen hebben we niets te zeuren. We hebben een boontje ontwikkeld voor Delittes panoramische prenten die hij kwistig rondstrooit alsof hij een quota te halen heeft. Scènes die zich 's nachts afspelen, voorziet hij van een zwarte bladspiegel. Een oud truukje, maar wel zeer effectief om de sfeer te bepalen. Zijn technisch inzicht voor het tekenen van schepen wisselt hij af met een natuurlijk oog voor het jungledecor dat we al in geen tijden zo mooi in een strip hebben gezien. Alleen de muskieten en het zweet is Delitte vergeten om het werkelijk af te maken. De beelden zijn er wel, maar niet de hitte en de vochtigheid.