Het gaat niet zo goed met Verloc Nim. Hij is zijn vrouw kwijt, die heeft zijn dochter meegenomen, en hij is de winkel van zijn vader ook kwijtgeraakt. Als zijn vervreemde broer hem dan uitgeteld en stomdronken met een blauw oog in een plas terugvindt, lijkt het alsof die enkel maar langskomt voor een potje leedvermaak.

Conrad komt hem echter de kans geven om zijn leven weer op het rechte spoor te zetten. Een kleine missie naar een wetenschappelijke expeditie insurance for xanax die zes jaar lang aan haar lot is overgelaten op een planeet die evolutionair in haar kinderschoenen staat. Het doel van deze expeditie was het testen van een "soep van picorobots die als een netwerk functioneren en in staat waren om zich op eigen kracht te reproduceren en materie op subatomair niveau te manipuleren en te transformeren." Kortom: Aâma.

Als je afgeschrikt werd door de vorige alinea, wij ook, dat is normaal. Maar die Aâma is in dit eerste album vooral een aanleiding om het te hebben over relaties. Die tussen de twee vervreemde broers, tussen vader en kind, tussen mens en robot (wat een heerlijke figuur is die Dick Matena-achtige Churchill toch!) tussen Conrad als woordvoerder van het bedrijf dat de wetenschappers in de steek gelaten heeft en die wetenschappers zelf, en ga zo maar door. Slechte sciencefiction gaat over ruimteschepen, goeie sciencefiction over mensen in ruimteschepen zo je wil.

Hoe het allemaal in elkaar steekt, is ons ook nog niet geheel duidelijk, aangezien Verloc in het begin van het album pas begint met zijn herinneringen bij elkaar te puzzelen. Maar dat Frederik Peeters met fascinerende antwoorden zal komen, staat nu al vast. Peeters neemt zijn tijd om alles te vertellen, dit album telt voorwaar 88 pagina's, en dat is een verademing. Er is geen haast. Een album om duimen en vingers bij af te likken, een stevige hap, en een verhaal dat zijn lezer de tijd laat om alles tot zich te nemen.