Willy Linthout en Urbanus hebben er een handje van weg om hun lezers op het verkeerde been te zetten. Koppie erbij houden dus want Pussy's poesje waarvan sprake in de titel betreft wel degelijk een kat. Sorry dat we je hierbij uit de waan halen. De haar achtervolgende zwevende Urbanus-spermatozoïden op de cover komen trouwens niet voor in het album, toch niet in die expliciete vorm.

Juffrouw Pussy is de babe van de reeks. Ze is Urbanus' lerares die assistent Steven de Rie graag in inkt zet. Geef 'm eens ongelijk. Omdat Urbanus haar huis met een met bloemen gevulde toiletraket bombardeerde, staat ze op straat. Letterlijk, want het OCMW kan haar enkel snel een huis geven als ze een migrant is of een alleenstaande moeder. In haar zoektocht naar een geschikte vader stelt Urbanus zich kandidaat. Hij staat al snel met zijn broek op de enkels. Maar zij wil niet bezwangerd worden door "een puber die ook nog eens de dorpsdebiel is". Urbanus saboteert vervolgens Pussy's pogingen om zwanger te worden tot er zich een toeval aandient waardoor hij alsnog papa lijkt te worden. Maar als vader in spe dient hij zijn verantwoordelijkheden op te nemen. Ondertussen waagt Amedee zich aan een kweekprogramma met schellekes van Nabuko Donosor, opent bakker Adolf een koffieshop, houdt Pussy's zwerfpoesje haar warm en heeft de bejaarde Netteke sjans. En op het einde klikt alles wonderwel in elkaar.

Sinds we de reeks Urbanus herontdekten dankzij de omnibussen met herdrukken van de eerste titels grijpen we met nagenoeg even veel plezier naar elk nieuw album. Qua humor, absurditeit en Vlaamse kolder bezondigen de auteurs zich nog altijd niet aan gemakzucht of het bedienen van de automatische piloot. Bovendien blijken de meeste verhalen telkens weer een opmerkelijk staaltje van logica te zijn binnen — of eigenlijk net zo goed buiten — de kronkelende krijtlijnen die eigen zijn aan het Urbanus-universum. Wie doet het hen 159 albums lang na?