Ginnegappend en grijnzend hebben we dit alweer zeventiende deel van onze favoriete trollen verorberd. Er zit weer schwung in het oude beestje, en dat was vorige keer een beetje zoek. Er wordt weer ongegeneerd in beestjes gebeten, scheten gelaten en onder rokjes gegluurd.

De aanleiding voor al dit op het eerste zicht nogal verdacht gedrag is de wisseling van Waha, de aangenomen trollendochter, met een passerende seut op een boot, en dit door een nogal ongelukkige actie van haar kleine broertje. Deze seut, Gierlande, is aan een loser van een hertog ten huwelijk beloofd, en dat is maar wat naar de wens van haar twee kwaadaardige zusters. Zo zijn ze ineens van deze boekenlezeres af en kunnen zij tuttebellend verder zonnen. Maar plots bevindt Waha zich dus in het plompe lijf van Gierlande en vice versa. En waar Gierlande op haar kop liet zitten, is Waha uit heel ander hout gesneden. De timide Gierlande heeft dan wél plots een moordlijf ter beschikking, ze moet zich wel zien stand te houden in de nogal aparte en zeer brutale wereld van de trollen. *BURP* Uiteindelijk komt alles dan toch weer goed, maar niet voordat Saffijn zijn twee andere zussen met de kippen verwisselt.

Naar aloude gewoonte is dit weer een album tjokvol gags, en deze keer door de aanwezigheid van twee vrouwelijke hoofd- en twee vrouwelijke nevenpersonages nogal rijkelijk voorzien van wulps wiegende billen en diep uitgesneden neklijnen. Nergens plat of vulgair, laat staan erotisch. Maar toch genoeg om het te vermelden.

Een pluim willen we Jean-Louis Mourier geven voor zijn tekenwerk dat zeer dynamisch is en toch zeer leesbaar blijft. Alle knokpartijen stralen plezier uit en doen ons besluiten dat deze reeks weer op het goede spoor zit. Waarheen dat spoor leidt weten wij ook niet, maar een trol is nooit bang en stelt zich dat soort vragen niet.