Sinds de coverlay-out van de reeks Kiekeboe / De Kiekeboes een zoveelste keer werd gemoderniseerd, pakte de entourage van Merho oudere albums aan om hier en daar een woord aan te passen en de inkleuring bij te werken. Geen enkel album werd zo grondig herzien als Kiekeboeket, deel 35 in de reeks. Omdat het zelfs om een complete remake gaat, met allemaal hertekende, weggelaten en toegevoegde gags, verschijnt dit album buitenreeks als een 2.0. Maar wat nu met het oude deel 35? Wordt dat Kiekeboe-album straks een spookalbum in de reeks De Kiekeboes?

Nu goed, voor het hertekenen van de gags deed Merho een beroep op assistent Kristof Fagard. Sterker zelfs: hij gooide hem in het diepe door Fagard slechts een ruwe schets te geven waarop hij het maar zelf moest zien te klaren. Een voorsmaakje stond in de De Kiekeboes-special Music Maestro dat in mei verscheen. Die ene gag zag er zodanig onwennig uit, met een lijnvoering die schrik verraadt en minder soepel oogt dan de inmiddels gepensioneerde Peter Koeken het zou doen, dat we er ongerust van werden. Ook de hoofden van de nevenpersonages leken ons niet te passen in het Merho-universum. Het moet nu wel lukken dat men de minst geslaagd getekende gag in die special publiceerde want nu we het album als geheel kunnen beoordelen, met die ene mindere gag in de totale context geplaatst, moeten we toegeven dan de opvolging verzekerd is. Tegen dat Merho zeventig wordt (hij is er nu 65) wil hij trouwens af van het volledige tekenwerk en zich enkel nog concentreren op de scenario's. Iemand vinden die scenario's in zijn stijl kan maken, dààr ligt hij pas wakker van.

Het succes van De Kiekeboes is inderdaad grotendeels te danken aan de verhalen, de combinatie van humor en avontuur met een schijnbaar grotere aandacht voor humor. In gagvorm betekent dat een 'hit and run'-formule. Elke pagina is het toewerken naar een pointe die je al dan niet een glimlach moet ontfutselen. Ivan Adriaenssens schreef een aantal nieuwe gags, andere kregen een update. De pointes blinken niet echt uit in originaliteit. Aan sommige kleeft een Druivelaarsignatuur, andere zijn ronduit flauw en die ene gag met een kwaaie stier in een wei is al zodanig veel gebruikt dat het onvergeeflijk is dat het in dit album staat. Gelukkig zijn er nog voldoende gags die de ware Kiekeboes-sprankel bezitten.

Het oorspronkelijke album was Merho jarenlang een doorn in het oog. Nu hij zijn productie terugdrong van vier naar twee albums per jaar is Kiekeboeket 2.0 een valabel tussendoortje om er dit jaar nog eventjes drie titels van te maken. Maar we lezen De Kiekeboes toch liever met een scheut avontuur erbij, het is een te kostbare troef van de reeks.