Galaxity, ergens in de achtentwintigste eeuw. De bewoners van de planeet Aarde zijn chronisch gepensioneerd en genieten van het leven in een soortement artificiële droomwereld. De enigen die nog echt werken, zijn de mannen van de tijdruimtedienst die bedrieglijke sujetten opsporen en tot de orde roepen. Een van hen is Ravian. We voegen ons bij hem als hij door de tijd naar het elfde-eeuwse Frankrijk reist waar de megalomane schurk Xombul snode plannen smeedt. Wat hij precies wil doen, vernemen we nadat Ravian door zijn toekomstig lief Laureline wordt gered en vervolgens naar het slot van Alberik de oude wordt geleid. In dit eerste album van de ambitieuze integrale Ravian-reeks door Sherpa loopt — uiteraard — alles goed af. Maar in het tweede album dat gelijktijdig met dit eerste op ons wordt losgelaten, slaagt Xombul er toch weer in om te ontsnappen en het leven van onze helden, ditmaal in een apocalyptisch New York op het eind van de twintigste eeuw, zuur te maken.

De Ravian-reeks ontstond vijfenveertig jaar geleden uit de kokers van twee jonkies in het legendarische blad Pilote. Mézi en Linus, zoals Jean-Claude Mézières en Pierre Christin hun toenmalig werk ondertekenden, stonden met hun epos onmiskenbaar mee aan de wieg van de hedendaagse sciencefiction. De tekeningen in deze eerste twee albums zijn nog ietwat naïef maar de verhalen zijn prima uitgekiend, de humor is tijdloos en de maatschappijkritiek en onderliggende politiek-ecologische boodschappen doen ons met plezier een oogje dichtknijpen.

Sherpa hangt met deze reeks, na Roodbaard en de best-of-Blueberry-bundelingen, al een derde Pilote-scalp aan zijn gordel. De prijs van de Ravian-albums is in vergelijking met de Roodbaard-turven ietwat aan de hoge kant. Die laatste lijkt ook beter bestand tegen de tand des tijds, iets waar deze serie door het imaginaire toekomstbeeld en het feit dat het genre zich pas nadien sterk ontwikkeld heeft, wel wat last van heeft. Als je echter beseft dat al die vondsten die je kent uit heel wat bekende films, boeken of andere werken van de laatste veertig jaar, minstens voor een stukje geïnspireerd zijn door de belevenissen van Ravian, dan vind je ongetwijfeld dat je waardering voor hem (en jouw liefde voor Laureline) uitermate terecht is. En gelijk heb je!