Een wulpse pin-up, poedelnaakt op haar legerlaarzen en nazi-armband na, biedt een glimmende rode appel aan een even naakte GI Joe die dit verleidelijk aanbod afwimpelt. Dit is in een notendop het thema van de knappe pilotenserie Berentand.

Dit is tevens het eerste kadertje van deel 2 van dit drieluik. Het iconische tafereel siert de romp van een Halifaxbommenwerpers. Samen met tientallen andere vliegende forten vliegen ze ergens hoog in het Noordpoolse luchtruim, klaar om de nazi's een zoveelste klap te geven. Vannacht gaan ze het stadje Tuchola bombarderen. Dachten de Engelsen nog dat het krijgsgevangenenkamp uit de Eerste Wereldoorlog er weer in gebruik genomen was? Of...? We zullen het nooit weten. Plots doken onder hen ultramoderne drierotorige straaljagers op. De geheime nazitoestellen maakten brandhout van de logge bommenwerpers. Een kilometer verderop vliegt een Amerikaanse Douglas C-47 rustig door. Onder hen steken Poolse weerstanders de bakens aan. Een parachutist springt eruit. Het is Max, de Joodse Pool, die terugkeert naar zijn heimat. Hij moet én zal infiltreren bij die Duitse Weerwolven. Hij zal de leidster van die geheime vliegtuigbasis doden. Hij moet en zal die dodelijke ijskoningin van de nazi's, eigenhandig opblazen. Hij zal die Hanna vermoorden. Hanna, zijn jeugdvriendin. Hanna, zijn eerste lief.

Met Berentand speelt scenarist Yann een absolute thuismatch. Piloten en de Tweede Wereldoorlog, dit is zijn terrein. Herinner je Mezek, Poison Ivy, De Nachtuil en zijn andere succesrijke veldgroene piccolo's. Voor Berentand baseert de Marseillees zich losjes op het spectaculaire leven van Luftwaffeheldin Hanna Reitsch die ook model stond voor het personage Dritta Reich in de reeksen January Jones en Agent 327. Yann had en heeft nog steeds alles in handen om van Berentand een absolute topreeks te maken. Maar hij slaagt er voorlopig enkel in om alle mogelijke clichés op te rakelen en in zijn verhaal te verwerken. De wraaknemende Jood, de verleidelijke ijskoningin die haar aanbidder staalhard negeert, de wulpse verzetstrijdster,... je bedenkt ze maar. Ze doen helaas allemaal mee. Maar ondanks die ééndimensionale staalkaart van usual suspects is deze Berentand toch een oerdegelijke, altijd herleesbare pilotenstrip geworden. Daarom blijft het raar dat dit klassiek scenario niet weerhouden werd voor de doorstart van een van de Buck Danny's. Inmiddels duimen we volop dat Yann het slotalbum van de eerste cyclus royeert met een forse scheut van zijn eigen genialiteit want hij beseft ongetwijfeld zelf wel dat hij commercieel goud in zijn handen heeft.

Met deze Berentand profileert Alain Henriet zich als een absolute toptekenaar. Elke tekening is ragfijn, uitermate gedetailleerd en perfect opgebouwd. Die klasse wordt nog versterkt door de retro-inkleuring van zijn echtgenote Usagi. Daardoor roept ze in één beweging de betoverende charme op van Mitacqs De Beverpatroelje of van — alweer — Victor Hubinons Buck Danny.

Het verhaal van onze ijskoude bruine Eva en haar Adam lijkt nog niet helemaal geschreven. Laat ons hopen dat ze ons alsnog meenemen naar de opperste striphemel. Alle ingrediënten zijn aanwezig.