Cover en inhoud worden meebepaald door glossy's zodat het album een beetje leest als een maandblad voor vrouwen, advertenties voor parfums, kledingmerken of andere luxeproducten als kaviaar incluis. Maar dit album zal je vooral bijblijven door een nieuw personage dat Stella komt overtroeven: de bloedmooie, hautaine en ook zeer bitchy Floor, een alleenstaande moeder met pruilmondje, de collega from hell. Met haar vlijmscherpe opmerkingen brengt ze Stella van haar stuk. Sterker zelfs, tegenover Stella verliest deze laatste ook bij de lezer haar sex-appeal met een expliciete nadruk op sex. Maar laat dat nu het haar laatste troef zijn, dat wat haar onderscheidt van Floor: een actief seksleven en haar vrijheid. Floor is pas gescheiden en heeft het eventjes gehad met de mannen. Gotcha! Stella heeft haar zwakke plek gevonden. En ze kan terugslaan, opnieuw en opnieuw.

Deze verhaallijn is er een van formaat binnen de volledige reeks S1ngle. Het is daarom des te jammer dat die te lijden heeft onder het conceptje van dit album. Voor een beter effect hadden de Floor-stroken elkaar zoveel mogelijk moeten opvolgen. Nu staan ze thematisch gegroepeerd onder diverse hoofdstukken, een beetje verbrokkeld in het geheel. Tegelijk overschaduwt de confrontatie tussen Floor en Stella de lotgevallen van die andere meiden, Nienke en Fatima. Oké, de eerste houdt haar moeder nog steeds verantwoordelijk voor alles wat er fout liep en loopt in haar leven en bij de tweede passeert weer een stoet foute mannen. Die zekerheden zijn er nog, maar ze missen een pienter verrassingseffect dat Stella ondergaat door even van haar voetstuk te donderen. Maar zie haar er weer eens sensueel en gedecideerd opklimmen!

Hoe dan ook trekken Hanco Kolk en Peter de Wit het glossyconcept vakkundig door met de hulp van vormgever Rudy Vrooman. De lay-out, de presentatie, de hele uitwerking oogt fris en stijlvol en de cover is werkelijk de beste van de hele reeks. Voor een keertje worden we graag betrapt op het lezen van een vrouwenglossy.