DE HERBERG AAN HET EIND VAN DE WERELD 2
Voetsporen in het Zand
Patrick Prugne + Tiburce Oger • Casterman
48 p. (SC)
|
|
| Het zit ‘m in de lucht zeg ik u, in de lucht! |
|
De Herberg aan het Eind van de Wereld is een heel rare, normale strip. Bij een vlugge initiële doorbladering word je betoverd door de fijne pastelaquarellen en de romantische blikken tussen Yann en Irena. Enkele hokjes verderop zie je plotseling korriganen, doodsmannen en andere legendarische Bretoense mythefiguren opduiken. Deze horrorromantiek is dan nog eens doorspekt met duels, moordpogingen en puur menselijke intriges. En precies die hele mikmak wordt je nog eens verteld door een Oom Wim met tuberculose. Eerlijk, we hebben al voor minder een strip teruggezet in de rekken. Uiteindelijk begin je zo’n verhaal dan toch te lezen, en voor je het weet drijf je zeer gewillig mee in deze (ab)normale saga.
De Herberg is gebaseerd op het echt bestaande manuscript van Edgar Saint-Preux, een schrijver die roemloos verdween aan het eind van de 19de eeuw. Scenarist Tiburce Oger, die ons vroeger al verraste met het ook door hem getekende Gorn en Het Pad van de Schimmen, grasduint er zo perfect in dat het ons serieus op de zenuwen werkt. Hij weet immers zo precies zijn visserslegende te doseren dat je continu snakt naar meer. Geen enkel mysterie wordt nochtans echt opgelost. Ze worden alleen nog scherper gesteld. We tellen nu al het aantal aha’s dat het derde en laatste deel ons zal ontlokken. Tot dan is het behelpen met de dramatisch vertederende aquarellen van Patrick Prugne. Grafisch zijn de personages een stuk minder sterk uitgewerkt dan bij het zielsverwante Algernon Woodcock, maar zijn aquarelkracht zit hem hier duidelijk in de opvallend grote en haast lege kaders van de zilte Armoricaanse zee en lucht.
Net zoals onze eerbiedwaardige hoofdredacteur zit jij nu wellicht bijna te roepen wanneer we eindelijk een concrete en pakkende mening gaan geven over die strip. Vergeet het! De Herberg aan het Eind van de Wereld is te abnormaal voor de normalen en te normaal voor de abnormalen. Je zal het dus voor één keer zelf moeten ontdekken. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — maart 2006 |
