Dany, een van de meest geliefde tekenaars onder zijn collega's, reist de wereld rond, schuimt stripfestivals en vernissages af, heeft een zeer actief leven en de tijd die hij tussendoor doorbrengt aan de tekentafel volstaat niet om alle projecten getekend te krijgen. Zo liggen er afgewerkte scenario's klaar voor een nieuw album van Roze Bottel, en nog veel langer van het derde en laatste deel van Equator. Zijn eerstvolgende project is een one-shot van Robbedoes en Kwabbernoot door Yann met uiteraard een grote rol voor IJzerlijm. En ook van Amazones van Troy is er een optie voor een derde album hoewel deel 1 en 2 een perfect afgerond verhaal vormen. Wie Dany als striptekenaar liefheeft, moet dus geduld kunnen opbrengen. Vier jaar na het eerste deel is Amazones van Troy 2 dan toch nog een feit geworden.

In het begin van het album dwalen Issan, Lynche en Raya halfnaakt rond onder het kasteel van Yquem de Welwillende wiens leugenachtige plannetjes de meiden doorzagen. Ze zijn ontsnapt uit de kerkers waar Lynche en Raya gemarteld werden. Ze stuiten op een immense schat die — alle Smaugs nog aan toe! — bewaakt wordt door een gigantisch monster. Alweer een tegenstander die de drie weten te verschalken, voor eventjes. Met Yquem op hun hielen zoekt het trio de liefdadigheidskaravaan weer op. Alleen Issans rol is wat dubieus.

Christophe Arleston is doorgaans zelf niet vies van wat functioneel naakt, maar voor de belangrijkste tekenaar van Rooie Oortjes zoekt hij naar extra mogelijkheden om tuniekjes of topjes te laten zakken. Hier begint het wat gratuit te worden. Net een beetje te veel losse bandjes of gewriemel van mannen met neanderthalerkoppen. Het leidde ons af van het verhaal tot we doorhadden dat dit ook niet veel om het lijf heeft. Tuurlijk, Amazones van Troy heeft zijn goede momenten, enkele pagina's zijn indrukwekkend (de onderwaterscène bij het wrak van een schip bijvoorbeeld) en de inkleuring is voorbeeldig. Maar waar zit dat ene element dat aan Amazones van Troy een grotere bestaansreden geeft? Voor een keertje wensten we van vooral Arleston ietsje meer dan louter vertier.