Gladde benen. Pronte borsten. Prachtige veren. Ja! Straks, straks als die smerige oorlog voorbij is, gaan we met zijn allen naar Parijs. Naar de Folies Bergère, en daar gaan we feesten. Feesten, zuipen en neuken als de beesten, en eindelijke die godverdomde modder van ons lijf schudden. Ja! Maar eerst moeten we die Fritzen nog uit hun molshopen hier wat verderop krijgen. Of nog moeilijker, eerst moeten onze salongeneraals beseffen dat we hier zitten te creperen. Onze eigen mensen fusilleren, dat kunnen ze wel! De moffen lachen zich rot als ze merken dat we onze eigen mensen om zeep helpen. Van de mooie Adonis die liever de achterhoede van ons eigen bataljon dekt, tot die arme neger die het benauwd krijgt van wat modder... Ja dat is nog te verstaan. Maar ze moesten godver van Rubenstein blijven. Vier keer. Jawel vier keer na elkaar heeft die klotesergeant zijn verlof geweigerd, en dan nog zijn ze verwonderd dat die Jood hem plots bij zijn ballen nam en botweg besneed. Intussen legt het vuurpeloton aan. Schoten weerklinken. Lichamen zijgen neer. Maar Rubenstein blijft ongedeerd staan. Verrast kijken de soldaten naar elkaar. De korporaal stapte bevend naar hem toe en schoot de Jood dan maar door zijn kop. Drie dagen later wordt een almoezenier naar de voorlinies van de loopgraven gestuurd. Er zou een wonder gebeurd zijn. Een gefusilleerde is herrezen uit de dood of beter nog, hij wou gewoonweg niet sterven. En zo verlaat de kleine Nemo zijn veilige cocon om in de hel van Verdun het wonder van de Folies Bergère te aanschouwen.

Folies Bergère is een valse trage. Op het eerste zicht lijkt dit niet betoverend mooi getekend en heeft het een wat raar verhaal. Maar terwijl je het alsnog leest, lopen plots de rillingen over je lijf en haalt deze strip je volledig onderuit om daarna helemaal te ontploffen. Op dat moment versterken de tekeningen van de Spanjaard Francis Porcel en de dialogen van Zidrou elkaar, en is het van dattum. Dit is het. Dit is zo mooi. Dit is wat een strip moet zijn. Dit is af. Folies Bergère overstijgt elke andere loopgravenoorlogstrip. Vooral omdat dit geen oorlogsstrip is. Dit is een album over een heterogene groep mensen, elk met hun dromen en hun nachtmerries, die door de vreselijke omstandigheden veroordeeld worden tot elkaar. Dit is een avontuur zonder helden, gevangen in de modder. Terwijl de dialogen harder aankomen dan de rondvliegende obussen, bekijkt Porcel dit drama vanop enige afstand. Net zoals een Jacques Tardi filmt hij de gebeurtenissen vanuit zijn gezichtspunt zonder speciale effecten. Hierdoor word je als het ware automatisch betrokken partij. Maar de Spanjaard doet meer. Ondanks de zware sepiakleuren, tovert hij met kleur. Wanneer hij kleur gebruikt, versterkt hij het eeuwige van de liefde en de kunst. We hebben deze Folies Bergère inmiddels vijfmaal gelezen en je voelt aan alles dat de auteurs zich volledig hebben gesmeten. Dit plakt aan je ribben. Dit is wat een strip moet zijn. Dit is af.

Het zou ons nochtans verwonderen, mocht Folies Bergère spek voor ieders bek zijn. Wie zich ook geroepen voelt om mee in de loopgraven te springen, wordt beloond met een dijk van een strip die je keer op keer blijft ontroeren. Dit is het beste wat Zidrou al heeft geschreven. Strip van het jaar.