Een driftige, kleurenblinde sjeik uit een Arabisch oliestaatje zit sneller door zijn geld in het casino van een Zuid-Frans stadje dan zijn chauffeur verwachtte. Die chauffeur pakt het er ondertussen zelf eventjes van in de rode Tarbot van zijn baas. Het moet nu wel lukken dat Robbedoes en Kwabbernoot bij het casino hun blauwe Tarbot hebben geparkeerd. Ze zijn op vakantie. Sjeik Ibn-Mah-Zoet rijdt vervolgens de blauwe Tarbot in de prak. Kwabbernoot koopt van de weeromstuit een oldtimer met enkele snufjes die Q uit de James Bond-reeks naar de prullenmand zou verwijzen. Maar de sjeik is de kwaadste nog niet. Hij komt onze bekende helden een wagen schenken die zijn plaatsje heeft veroverd in de stripgeschiedenis: de Tarbot 2, een slee die mee is ontworpen door lezers van het stripweekblad Sprint.

Over de Tarbot (of Turbot), Sprint en andere kleine en grote feiten die met dit kortere Robbedoes en Kwabbernoot-verhaal te maken hebben, stelden José-Luis Bocquet en Serge Honorez weer een aardig achtergronddossier samen. Wie een fan is van het œuvre van André Franquin en daarbij al eens een boek over hem opensloeg, zal minder verrast worden door de verstrekte info. Onthullend is het allemaal niet, introductief op uiteenlopende facetten van Franquins werk daarentegen des te meer. Tegelijk missen we wat diepgang over Sprint waar bijvoorbeeld Brabant Strip Magazine al uitvoeriger over vertelde zonder daarbij pedant te zijn. Op dit gebied zijn we het met Franse kritiek eens dat het vrijblijvende, ietwat bij elkaar geharkte niveau het moet afleggen tegen een onlangs in het Frans verschenen, zorgvuldig becommentarieerde versie van het Kuifje-avontuur De 7 Kristallen Bollen zoals het in de Waalse krant Le Soir verscheen. Toegegeven, het is appelen met peren vergelijken en de dossiersamenstellers van Een Rustige Vakantie kozen resoluut voor een aanpak waar een groter publiek iets aan heeft in plaats van alleen maar verstarde liefhebbers.

Als vanouds is de gerestaureerde strip prima onder handen genomen door Frédéric Jannin waarbij het frisse kleurenpalet de oorspronkelijke albumuitgaven doet verbleken. Letterlijk ook. De facsimilereproducties van de originele platen, inclusief alle correcties en potloodgekribbel, leggen de nadruk op Franquins soepele lijnvoering. Eigenlijk vormen deze platen de werkelijke bonus van dit album.

Omwille van kostenbesparende, druktechnische redenen zijn de scans van weekbladcovers en andere illustraties ongewijzigd gebleven in de Franse taal. Dat kunnen we nog begrijpen. Maar gelijk met de nieuwe inkleuring was een nieuwe, nettere lettering van de strip welkom. Dat had technisch wel gekund. Dan kon ook een fout als Ibn-Mah-Zoet / Ibn-Mah Zoed op pagina 22 opgemerkt worden.

't Zal ons benieuwen welk verhaal het volgende in het kleiner wordende rijtje wordt: De Super Quick of Robbedoes en de Miniatuurtjes.