Wij hebben medelijden met mensen die Boerke nog niet kennen. Zij kennen het plezier van de gestileerde vette pen van Pieter De Poortere niet, noch de hilarische miserie waarin Boerke telkenmale gedompeld wordt. Die ene zeldzame keer triomfeert hij, maar meestal delft hij het onderspit. Het maakt niet uit of hij keizer, ridder is of admiraal, aan het kortste eind trekken doet hij telkenmaal. Zij kennen zijn heerlijke inkleuring niet. Vergeef hen, want zij dwalen. Al zeven albums voert deze man van twaalf stielen en dertien ongelukken de hitlijst van ons humeur aan. En telkens verbaast het ons toch weer hoe De Poortere fris kan blijven.

Prins Boerke is de wereld van de sprookjes gezien door 's mans bril, en de ene grap is dan wel misschien een beetje voorspelbaar, de volgende veertien zijn dat allesbehalve. Ook zien we dat de zoekplaten nu definitief deel zijn gaan uitmaken van de wereld van Boerke. Je merkt dat De Poortere zijn kunstgeschiedenis en zijn moderne popiconen kent. De knipogen hier en in de rest van het album zijn perfect gedoseerd. Nergens geforceerd of overmatig. Netjes, secuur, op zijn plaats. Zoals alle platen van Boerke.

Hier is duidelijk aan gewerkt, dit is niet snel snel op een pagina gegooid. Hier is over nagedacht. "Plaats ik die drakenkak hier, of daar?" Je kan er mee lachen, maar in een strip waarin haast geen woord voorkomt, moet alles wel leesbaar blijven en moet de grap overeind blijven. Zeker als je maar een pagina per gag uitrekt. Enkel bij plaat zestien, geven we toe, zijn we er niet helemaal uit. Het zal wel aan ons liggen.

Eigenlijk hebben we geen medelijden met mensen die Boerke niet kennen. Eigenlijk zouden we willen ruilen. Zodat we ze nog eens voor de allereerste keer kunnen lezen.