Verstoten worden uit de troep is het lot dat elk mannetjesleeuw wacht éénmaal zijn manen tot volle wasdom komen. De tiener had eigenlijk maar twee opties. Ofwel werd hij de dominante man én doodde hij zijn eigen krachtige vader, ofwel droop hij af. Net zoals zovelen vluchtte de jonge leeuw in de onzekerheid. Op de vlucht voor hyena's, twijfelend of hij alsnog kadavers zou eten voelt onze leeuw de bijtende honger en de knagende eenzaamheid in elke vezel van zijn lichaam. De wet van de sterkste is hard. Plots komt hij een groep zwervende mannetjes tegen. Samen zijn deze verstotenen sterker en kunnen ze grotere prooien aan. Maar indringers moeten bewijzen dat ze hun plaats verdienen in de groep. Ook onze leeuw. De strijd kan beginnen.

Het principe van de Love-strips blijft met deze De Leeuw behouden. Scenarist Frédéric Brrémaud confronteert opnieuw een dominant dier met zijn limieten. Zijn kracht wordt plots een zwakte, en dit alles op een achtergrond van een natuur waar haat en liefde elkaar steevast neutraliseren. Soms wordt dit evenwicht verstoord door de mens, een vulkaan of een neerstortend vliegtuig. Maar de balans hervindt altijd vlug haar evenwicht. De Leeuw borduurt dus verder op de succesformule van de Zuid-Koreaanse scenarist, maar het verhaal is deze keer sterker opgebouwd. Brrémaud speelt met flashbacks én nevenverhalen die de opeenvolging van het feiten doorbreken. Dit maakt de strip toch wel iets volwassener. Ook beperkt hij de promenade aan dierensoorten waardoor de strip minder gemaakt overkomt.

Maar laten we een leeuw een leeuw noemen. De kracht en het succes van het tekst- en onomatopeeloze Love is in de eerste plaats te danken aan de meest fantastische dierenplaatjes van tekenaar Federico Bertolucci. Zijn dieren zijn nog echt beesten, wars van enig menselijk gevoel. Dit is de natuur zoals ze is. Bruut, pijnlijk, hard, maar ook zo ontzettend mooi. De Italiaan laat zijn tekenpen als een dolgedraaide drone rond elk dier draaien en toont ons gezichtshoeken die we nooit zullen zien op National Geographic. Dit geeft de strip een ongekende dynamiek.

Hoe realistisch Love ook overkomt, ook nu weer tarten de auteurs de natuurwetten. De enige keer dat een Afrikaanse leeuw bijvoorbeeld een okapi gaat zien of zelfs ruiken, zal dit in de Zoo van Antwerpen zijn. Maar ja, toen we bij soortgelijke fouten in De Vos de scenarist erop aanspraken, reageerde hij prompt of we al de twee Smurfen hebben ontdekt in de strip. Touché. En ja hoor, ze stonden er echt in! Zijn dierenepos is dus pure fantasy.

De Smurfen hebben we nu nog niet ontdekt, maar we hebben wel opnieuw een heerlijke strip gelezen. Een strip die René Hausman ook nu weer vergat te maken.