Scenarist Olivier Peru hield woord. Hij beloofde bij het verschijnen van het eerste deel dat de cyclus drie delen zou tellen met een sluitend einde. Dat krijgen we mooi in de schoot geworpen als een hond die een afgekloven bot krijgt toegeworpen. Al even gretig als die hond hebben we ons op dit album gestort. Woef!

Dat er voldoende stof is voor een vervolg én een publiek dat als een strompelende massa "Meer! Méééér!" murmelt, effent het pad voor een tweede cyclus. Die zal zich zes jaar later afspelen. Het wordt vooral interessant om de dan opgegroeide kinderen uit de eerste cyclus opnieuw te leren kennen. Samen met de weinige overlevenden van de ramp die de wereldbevolking trof (alle uitleg krijg je in dit derde album!), blijven ze ijveren voor zelfbehoud. En er zijn goeie overlevenden en slechte. Aan de ene kant leven we mee met de voormalige horrorfilmacteur Serge Lapointe of de door het virus aangetaste man die twijfelt tussen zelfdoding of verder vechten. Aan de andere kant zijn er overlevenden die lotgenoten als indringers beschouwen, het groepje verbeten rednecks bijvoorbeeld. En dan zijn er dus nog de kinderen van wie er velen te snel volwassen moesten worden in een vijandige wereld die hen ook nog eens van binnenuit verraadde met uitwassen als verkrachting.

Je ziet, heel wat intriges die zich ontwikkelen, verder evolueren, botsen en uiteenlopen. In elk geval grijpen Sophian Cholet en Peru ons opnieuw bij het nekvel zoals ze dat bij de vorige albums deden. Een deel van de actie speelt zich trouwens af in een winkelcentrum. Liefhebbers van het genre weten vast wel naar welke horrorklassieker de auteurs knipogen. Het ligt er moddervet op.