De Millennium-trilogie van Stieg Larsson is wereldwijd een hit omdat het een ijzersterk verhaal is en leest als een trein. Niet vreemd dus dat het al twee keer verfilmd is en nu een stripadaptatie kent. Toegegeven, we waren vooraf kritisch maar de eerste twee albums met de verstripping van Mannen die Vrouwen Haten, het eerste deel van de trilogie, hebben ons meer dan overtuigd. Nu is De Vrouw die met Vuur Speelde aan de beurt.

Journalist Mikael Blomkvist en zijn collega's van het blad Millennium onderzoeken een netwerk van vrouwenhandel en prostitutie in Noord- en Oost-Europa. In dit onderzoek figureren veel hooggeplaatsten en zware criminelen die nergens voor terugdeinzen. Daarom is het speurwerk niet zonder gevaar en daar komen zij dan ook jammerlijk achter. De excentrieke Lisbeth Salander is natuurlijk ook weer van de partij. Ze houdt haar sadistische voogd in de gaten en haar persoonlijke verleden lijkt op een hele trieste manier verknoopt met dat van de hoofdverdachte in het onderzoek.

Sylvain Runberg heeft de verhalen voor deze strip bewerkt en dat heeft hij meesterlijk gedaan. Onder het motto less is more slaagt hij erin het verhaal in veel minder woorden te vertellen, maar levert daarbij niets in op sfeer, diepgang en karaktervorming. José Homs leverde daar als tekenaar in de eerste twee delen een belangrijke bijdrage aan. Hij heeft nu de tekenpen overgegeven aan zijn Spaanse landgenoot Man, bekend van het one-shot De Klant, een recente samenwerking met Zidrou. Homs schilderde nog wel de cover van dit derde deel en hij blijft verantwoordelijk voor het character design lezen we in het colofon. Laten we eerlijk zijn en meteen zeggen dat we Homs missen. Hij gaf de strip smoel. We moesten even slikken bij het zien van de tekeningen van zijn opvolger. De tekenstijl is ruwer en zijn koppen zijn soms gewoon lelijk. Het contrast met het werk van Homs is groot. Pluspunt is dat Man er misschien beter dan Homs in slaagt om de typisch grimmige Scandinavische sfeer op te roepen. Het oogt allemaal wat minder fijnzinnig maar — en dat moet ook gezegd worden — zijn platen zijn af en zuigen je in het verhaal.

De strip is net als de boeken een echte pageturner. Daar hoort een hoog uitgavetempo bij en uitgeverij Dupuis snapt dat. Twee strips per jaar, dat red je niet met één tekenaar. In Amerika is dat bij comics heel gewoon, in Europa zien we het steeds meer en wij zien er wel de voordelen van in. Zeker als de makers er zoals in deze serie in slagen om er een doorlopend geheel van te maken en je gewoon op alle fronten laten genieten van een topstrip.