Terwijl het Ebolavirus voor het eerst in twintig jaar weer opduikt in Afrika waren we het er op de redactie over oneens of scenarist Stéphane Betbeder nu zijn eigen ruiten had ingegooid en van Deep een stinker maakte na het verfrissende eerste deel of exact het tegendeel levert. De grote originaliteit van het eerste deel is enigszins verdwenen nu Deep de richting opgaat van een rampenvehikel met een verschrikkelijk virus dat Outbreak- of godbetert Cordon-gewijs de mensheid bedreigt. Het gaat namelijk al lang niet meer over het dierenrijk dat overal ter wereld mensen aanvalt, hoewel er nog wel dergelijke scènes in voorkomen. Tussen alle militair machtsvertoon, een verschroeiende aanval van sprinkhanen en onderzoeken in het diepst van de zee door kan er nog een tandje bij. Niet alleen een apotheose in de vorm van een nucleaire ontploffing, maar ook — en toen kregen we een oei!-erlebnis — sprongen in de tijd.

Hoe Betbeder zich hier weet uit te redden, zullen we in het volgende en laatste deel moeten ontdekken. In elk geval presteert hij het om het verhaal in die mate voort te stuwen dat het geen optie is om het er als lezer hierbij te laten. Van zijn occasionele coscenarist Christophe Bec heeft hij geleerd hoe hij een spannend verhaal op het scherpst van de snee moet balanceren. Een dikke dank u hoort Betbeder ook te zeggen aan tekenaar Federico Pietrobon die met zijn hyperrealistische stijl het drama verontrustend dichtbij brengt. Zijn tekeningen zijn ware technische hoogstandjes. Af en toe bekruipt je wel de indruk dat het té technisch oogt. Er moeten ook nog personages van vlees en bloed in gemonteerd worden.