Nicolas Kéramidas wisselde Luuna de laatste jaren af met de Legenden van Troy-spin-off Tykko, die nog steeds op een voltooiing wacht, en een niet-vertaalde kruisbestuiving van het sprookje Alice in Wonderland en The Jungle Book. Met Luuna 8 keert hij weer terug naar zijn doorbraakserie voor een nieuwe cyclus. Aan de schrijftafel liet Crisse zich evenwel vervangen door Jean David Morvan (Konvooi) die het verhaal met een extra scheut magie injecteert.

Het album lijkt een nieuw begin te betekenen voor de reeks en voor het personage Luuna, een Paumanok-indiaanse die aan het einde van deel 7 eigenlijk weer aan het begin van de reeks stond. In de loop van de eerste cyclussen won ze aan kracht en aan maturiteit. Met die ervaringen op zak grijpt ze een nieuwe kans om haar lot in eigen handen te nemen. En ze moet opnieuw haar totem ontdekken volgens de traditie van haar volk. Deze keer duiken er geen witte en zwarte wolf op, die staan voor het goede en het kwade, maar wel een grijze wolf. Haar inwijding kan herbeginnen, haar strijd tegen magische krachten net zo goed. Uit de vorige cyclus onthield ze trouwens het gevaar van overstekende Vikingen. Maar hoe brengt ze haar stamgenoten aan het verstand dat ze zich moeten hoeden voor die lieden waar ze niet eens geloof aan hechten?

Uit zijn Alice au Pays des Singes nam Kéramidas een arceertechniek mee die zich vooral in de decors laat gedijen. We hebben ook de indruk dat het geheel aan detail wint. De dynamiek met beweeglijke tekenfilmfiguurtjes zat er sowieso al in, die sterkte behoudt hij.

Maar dan komt de kat op de koord. Was er werkelijk nood aan een nieuwe cyclus? Vooralsnog kan Morvan ons daar niet van overtuigen. De extra hocus pocus doorheen het hele album stoort op den duur. Hopelijk landt hij in het vervolg weer op beide voeten en zien we opnieuw de sterktes in van Luuna.