Het dynamische speurdersduo Robin en Charlotte Molton maken grote vorderingen in hun onderzoek naar de dood van een van de opvarenden van de Great Eastern. Maar tegelijkertijd zijn er heel wat hoog geplaatste figuren die niet willen dat de waarheid aan het licht komt en er alles, maar dan ook alles aan zullen doen dat te voorkomen.

Scenarist Roger Seiter is wat men in de filmwereld een auteur noemt (niet te verwarren met de literaire term), iemand met een geheel eigen stijl die hij in al zijn projecten verwerkt. Als je een Seiter koopt, weet je wat je kunt verwachten: een uitermate goed geconstrueerd moordmysterie, personages rijk aan karakter, een traag verteltempo en vrijwel een afwezigheid van actie. Zijn doorbraakreeks Fog wordt vaak (volkomen terecht) gerekend tot het beste wat er is geproduceerd in het stripdetectivegenre. Voor Seiter-fans was het verschijnen van deze nieuwe Victoriaanse detectivereeks dan ook een zeer heuglijk feit. Maar in het eerste deel kwam alles nog niet helemaal uit de verf. De personages waren heel goed neergezet (wij zijn heimelijk verliefd op Charlotte), maar Seiter had duidelijk nog moeite de juiste toon te vinden. In het vervolg van de trilogie heeft hij die gevonden. Dit nieuwe album van Special Branch is opnieuw vintage Seiter.

Het mysterie wordt steeds groter en er komt steeds meer bij kijken. Tegelijkertijd begint het een steeds duidelijker richting op te gaan. Ondanks de omvang van het mysterie gaat Seiter nooit de karikaturale kant op. Hij houdt de zaak enigszins geloofwaardig terwijl het verhaal je steeds weer doet gissen. Het is nog wachten tot het volgende deel, het slot van een eerste onderzoek, om de antwoorden te krijgen op alle vragen waar we momenteel mee zitten. Wie is de dode? Wie is de moordenaar? Hoe hebben ze het al die jaren kunnen verhullen? Waarom willen bepaalde mensen niet dat de zaak aan het licht komt? En wat heeft dit alles te maken met kapitein Kavanagh? Hopelijk weet Seiter het verhaal even bevredigend te beëindigen als het slot van de eerste cyclus van Fog.

Het tekenwerk van Hamo is een geval apart. Wij kunnen niet ontkennen dat de man een groot talent heeft, noch dat het er erg mooi uitziet. Niet alleen de lijnvoering is heel knap gedaan maar ook de inkleuring is zeer aangenaam om te bekijken. We ondervindne echter dat het tekenwerk niet geheel overeenstemt met het scenario. Deel 1 twijfelde nog een beetje over welke toon het best werkte en deel 2 zet een zeer complex en volwassen scenario neer. De enigszins simplistische stijl van Hamo is hierbij akelig ontoepasselijk.