De Negen van het Godshuis begint met een moord met voorbedachte rade. De steenrijke en beroemde dirigent Pier Walberg wurgt zijn ex-vrouw en blaast haar appartement op. Vervolgens dirigeert hij een concert in Parijs, baant zich door een horde groupies en ontvangt bij zich thuis Mario, een oude vriend die in de shit zit. Mario vertelt over zijn ontvoering, een lange gevangenschap bij onbekenden en zijn plotse kans om te onstappen. 's Anderendaags vinden werknemers op Piers domein een lijk en is Mario verdwenen. Mysterie mysterie. Pier ontdoet zich van het lijk, betrekt zijn secretaresse erbij met wie hij ook nog een ander soort betrekkingen bedrijft en verdwijnt diezelfde nacht nog in het geniep zijn woonst. Hij slaat op de vlucht, vermomd, zonder een cent op zak. Gelukkig bezit hij een gave. Hij moet maar aan iets denken of hij krijgt het via een omweg. Ook personen kan hij op die manier zijn wil opleggen. In deel 2 krijgt hij een stem in zijn hoofd van een vrouw die hij later ontmoet. Ook zij bezit een bijzondere gave. Dat er in het vijfluik De Negen van het Godshuis negen van die kwieten zullen passeren, is ons wel duidelijk. Maar voorlopig geeft de backcover meer details prijs over de oorzaak dan de twee albums die nu zijn verschenen.

Vooralsnog leest het verhaal als een achtervolgingsthriller met Pier als hoofdpersonage die achterna wordt gezeten door lieden van wie we nog bitter weinig weten. Een thriller ook met mystieke elementen die om meer opheldering smeken en een spanningsboog die alleen maar aan spanning wint. Rodolphe voelt zich wel thuis in het thrillergenre met een hoek af, met Kenya en Namibia als meest succesvolle exponenten. De opbouw is klassiek te noemen, maar toch telkens met verrassende uitwegen. Kan hij het werkelijk vijf delen volhouden? Dat vragen we ons af. In het Frans gleed de reeks onder de radar zonder potten te breken. Aan de tekeningen zou het niet mogen liggen. Het realisme van Nathalie Berr is helder, efficiënt en functioneel (het aantal gratuite seksscènes niet te na gesproken). We kunen haar enkel verwijten dat haar hoofden soms verwrongen trekken vertonen: neuzen die opzichtig groot zijn, oogleden die inzakken, hangende wangen, alsof het wassen beelden zijn die al een beetje smelten.