In dit slot van de trilogie trekken de mensen aan het kortste eind. Na het verraad van een belangrijk verbond, het huwelijk van mensenprinses Aube en wolvenprins Vuurwolf, een huwelijk van vel en vacht, ontstond een nieuwe oorlog tussen beide soorten. De mensen verloren sindsdien alle grote slagen tegen de dieren. Tussen de dieren onderling schort er ook wel wat. Wolven en beren voelen zich superieur boven vossen en lynxen, maar als het erop aankomt moeten vooral de koppen van mensen rollen. Er wordt afgerekend met Pierre Bijl omdat hij een wolf onttrok aan de bloedlijn van een adellijk wolvengeslacht. En wreder nog: de dieren overtraden het nieuwe pact dat het eten van mensenvlees verbood. Er wordt aangedrongen op een nieuw verbond tussen mensen en de hogere dieren, temeer omdat het Maagdenbos is afgebrand, die unieke plaats waar nog een evenwicht heerste, waar andere waarden golden en waar afwijkende wezens woonden. Daar vond Aube een nieuwe liefde in heer Clam, een mens die bij volle maan in een weerwolf verandert, half mens half wolf dus... Is er weer vrede mogelijk in het koninkrijk dankzij deze liefde?

De laatste jaren lijkt Jean Dufaux zich nog nadrukkelijker aan het duistere sprookjesgenre te wijden dan voorheen. In Betoveringen passeert het ene na het andere bekende sprookje terwijl Mister Black — toch ook alweer van twintig jaar geleden — een ode was aan Alice in Wonderland. Het Maagdenbos reduceren naar een oorlogsversie van Roodkapje of een perverse Belle en het Beest is te min als synthese. Dufaux brengt namelijk een interessante stelling ten berde in zijn nawoord. Hij onderlijnt het belang van angst die ons met sprookjes werd ingelepeld. Angst voor de grote boze wolf, voor donkere wouden, voor onzekere omwegen waar Dufaux zich zelf zo graag met onverschrikken moed op begeeft. Het sombere Het Maagdenbos speelt derhalve angsten uit onze kindertijd uit in alle mogelijke gedaanten.

Dufaux dankt Béatrice Tillier voor het kranige verweer in het bos en de moed voor het aangegane avontuur. Louter op de tekeningen afgaand, kunnen we wel met zekerhgeid stellen dat ze een plekje heeft veroverd aan het hoogste firmament van de realistische strip. Dat dieren en mensen samenleven is bij haar zo aannemelijk als de populariteit van kattenfilmpjes op YouTube.. je stelt er je geen vragen bij. Haar antropomorfe dieren zijn meer dan zomaar een dierenkop op een overbehaard mensenlichaam. Haar realisme wint aan puurheid door haar uitmuntende zorg voor kostumering, wapenrusting, haartooi, expressie, enzovoort die een extra dimensie geven aan Het Maagdenbos. Maar wat is er eigenlijk misgelopen met de reproductie van haar originele platen. Silvester valt hoegenaamd niets te verwijten want ook in de Franse druk zijn de kleuren te hevig terwijl het zwart vaak dreigt dicht te lopen, vooral als er ook nog eens een donkere inkleuring aan te pas komt. Zeer storend.