Barbara Canepa maakte END uit frustratie. Frustratie omdat ze zich te kort voelde gedaan door haar medewerking aan SkyDoll. Men zag haar te veel als de inkleurster van Alessandro Barbucci, haar voormalige partner, terwijl ze heel wat meer deed: de creatie van de personages, de achtergronden, het kostuumdesign, het scenario,... én dan nog eens een inkleuring die in het oog springt. END moest het project worden dat haar als volwaardig auteur op de kaart zette. Ze legde zichzelf zodanig veel druk op dat ze het niet aankon. In Anna Merli vond ze een zielsverwant die met haar het gotisch avontuur wilde aangaan. Samen maken ze END, een werk van lange adem want het kost Canepa tot soms drie weken om één enkele plaat af te werken. Verwacht dus niet dat het vervolg en slot van de trilogie er snel zal komen, en helaas geldt dat ook voor haar andere reeks SkyDoll hoewel daar alvast dt jaar nog deel 4 van verschijnt.

In END focust het duo zich op Elisabeth Weatherley, een dertienjarig meisje met witte haren. Op een van de eerste pagina's lezen we haar in memoriam. Elisabeth is dood. Ze kan het zelf niet geloven wanneer ze als geest haar eigen begrafenis gadeslaat, hoe haar zus en har vriendinnen treuren rond de witte kist waar haar lichaam in ligt. Een volgend moment wordt haar nieuw leven gegund waarop ze uit een nachtmerrie ontwaakt. Zejkomt echter wakker in een andere wereld. Temidden haar gezellen, een kat met koraalslangpoten en een vleermuis met kippenpoten, kan ze haar vragen over haar nieuwe bestaan niet langer onbeantwoord laten. Ze moet weg, het liefst terug naar het land van de levenden, terug naar een normaal bestaan waar ze haar handen niet moet omzwachtelen omdat een aanraking van haar de dood veroorzaakt, terug naar haar zusje en haar vriendinnen die ondertussen een zoektocht ondernemen om opheldering over de plotse dood van Elisabeth te verkrijgen.

END is een teer, gotisch sprookje over leven en dood, over verlies en hoop met even veel aandacht voor emoties als voor fantasie. Denk aan de song Where The Wild Roses Grow van Kylie Monogue en Nick Cave en je hebt een aardig idee over de toon van het verhaal. Met zijn lichte toetsen evenwel, in de vorm van de komische Disney-achtige metgezellen van Elisabeth en een paar grappige scènes die van END zo'n aangename leeservaring maken.

Creativiteit als gevolg van frustratie blijkt eens te meer een opmerkelijk resultaat op te leveren. De wil om te imponeren laat zich gedijen.