Douglas Dogson, een schrijver aan lager wal, slaagt erin om het raadsel rond de schrijver Ellis Bell op te lossen en legt tegelijk een schrijnend familiedrama bloot... Deze twee regeltjes vormen zowat de synopsis van dit tweede deel van Whaligoe: topscenarist Yann heeft het zichzelf ooit wel moeilijker gemaakt.

In het eerste album zette hij netjes de krijtlijnen uit voor een typisch British stiff upperlip mysterieverhaal en het is aardig om te zien hoe alle losse eindjes netjes samenkomen in dit afsluitende deel. We geven toe dat een paar zaken ons bij een eerste lezing niet volledig duidelijk waren, maar we vonden het zeker geen opgave om de albums een keer te herlezen.

Virginie Augustin koos hier voor een groffere stijl dan bij haar signatuurreeks Alim de Leerlooier en dat hadden we graag anders gezien. We hebben er geen enkel probleem mee dat een auteur experimenteert met zijn of haar stijl, maar dan wel op voorwaarde dat de lat even hoog blijft liggen.

Niettemin is dit tweeluik goed voor een aangenaam halfuurtje leesplezier. Denk er een glas eersteklas brandy bij, een knetterend haardvuur en een grote wolfshond aan je voeten en je kan zo deel uitmaken van de cast.