Soms is geluk heel gewoon. Als Louis rond zich heen kijkt, lijkt de hele wereld gelukkig te zijn. Iedereen amuseert zich en vindt het leven te gek. Ach, waarom heeft Maë hem eigenlijk gedumpt? Het ging de voorbije twee jaar toch zo goed? Ze praatten zelfs over trouwen. Maar, kijk, daar loopt Maë? Dat is ze. Maë! De jongedame kijkt verrast op en reageert onbewogen. Maë? Neen, ze heet blijkbaar Angela. Beduusd besluit Louis de lookalike van zijn ex-vriendin te volgen. In een residentiële wijk van Memphis stopt ze plots voor een zware stalen poort. Ze houdt haar broche voor een soort oog. De poort zwaait open en ze stapt binnen. Wat was dat? Had hij dit goed gezien? Zo'n sluizen bestaan toch alleen in sciencefictionseries,en niet vandaag, in de jaren 1960?! Dat moest zijn collega op de krant, Roosevelt, zien. Hij is gespecialiseerd in ufo's en andere dergelijke nonsens. Hij zal dit wel kunnen verklaren.

Ja hoor, na Kenya, Namibia en andere Villages, is scenarist Rodolphe er opnieuw in geslaagd ons terug te katapulteren in Dé Schemerzone. Is alles echt of is alles maar schijn? Ook nu weer confronteert de Fransman zijn normale, zelfs banale personages met onverklaarbare fenomenen die hij druppelsgewijs op ons loslaat. Maar in tegenstelling tot de plastieken Léo-klonen, lijken zijn helden deze keer echt te zijn. Hun gesprekken zijn geloofwaardig. Hun jaloezie, hun ongeloof en hun zoektocht naar het echte geluk eveneens. Dit zit snor. Tekenaar van dienst is zijn vaste kompaan Bertrand Marchal met wie Rodolphe reeds bovenstaande series maakte. De voormalige decortekenaar van Charly voelt zich duidelijk thuis in de jaren 1960, en dat zien we. De Plymouths, de milkshakes en het bosje schaamhaar, alles klopt. Maar laten we zeker een dikke duim opsteken voor inkleurder Sébastien Bouet (Namibia, Bourbon Street, Sam Lawry,...) die het geheel onder een groezelige Instagramfilter legt. Ook dit zit snor.

We hebben geen idee of het slot van dit tweeluik de kant uit gaat van Dark City, Under the Dome of godbetert The Truman Show, maar feit is dat dit edelpulp is waar we ons graag in verliezen.