Klontown, ergens in de jaren 1960. De zo goed als pensioengerechtigde dokter Emily bladert in haar veertig jaar oude dagboek. Ze haalt herinneringen op aan haar tijd met de jonge indiaan Yuma en diens metgezel Kraa, een moorddadige arend. De verliefdheid van Yuma en Emily wordt letterlijk en figuurlijk overvleugeld door de haat en het egoïsme van de vogel en de wraaklust jegens de schurk Morcov. Emily besluit dat dit niet haar wereld is en vertrekt. Net op dat ogenblik wordt een prijs van drieduizend dollar op het hoofd van de vogel gezet, een bedrag dat Valsky — een plaatselijke werkloze en goeierd — goed kan gebruiken.

Met dit album sluit Benoît Sokal zijn — opgepast, promoterm die van rechts komt! — sjamanistische westerntrilogie af. Een herintrede door een stevig uit de kluiten gewassen poort, na de afkalvende kwaliteit van Canardo en de semimislukking Paradise. Kraa is een aanlokkelijke serie, door het gehanteerde thema, de vormgeving van het boek en de plaatkeuze voor de cover. En ook inhoudelijk zit het volledig snor, met de rauwe tegenstelling tussen liefde en wanhoop die nog benadrukt wordt door de uitstekende kleurkeuzes. Elk album is ook een ontdekking op zich, omdat Sokal telkens een andere verteltechniek hanteert. In het derde deel vormt het dagboek van Emily bijvoorbeeld de vertellersrol. Dankzij die flashbacktechniek kan het bijna los van de andere twee delen worden gelezen.

Op advies van onze huisarts, is enig azijngepis echter ook op zijn plaats. Wij stoorden ons meermaals aan de nogal gekunstelde gelaatsuitdrukkingen van de menselijke acteurs, evenals de naar onze mening onrealistisch getekende paarden (omdat we tegenwoordig alles moeten uitleggen: de achterheupen leken ons eerder bij Kai-Mook dan bij een paard te horen). De Hausmannelijke natuurpracht en de bewegingen van Kraa maken echter heel veel goed, net zoals de psychologische diepgang op behoorlijk wat momenten het flinterdunne verhaaltje doen vergeten.

De glorieuze tijd van de colelctie Wordt Vervolgd Novellen was tijdens de lectuur dan nooit al te ver weg, maar om dit tot een meesterwerk te bombarderen waren de echte wow-momenten nog net iets te schaars. Een grote onderscheiding en een dikke arendpluim op meneer Sokals hoed zijn niettemin meer dan op zijn plaats.