Deze graphic novel van Vlaamse dodem begint bij de begrafenis van het hoofdpersonage, zijn eigen (tunnel)zicht daarop en vooral zijn overpeinzingen bij de aanwezigen. We krijgen zijn visie over hoe hij een beperkt deel van zijn veel te korte leven met elk van hen heeft doorgebracht.

Laat ons eerlijk zijn, Maarten De Saeger maakt het ons niet echt gemakkelijk om toch maar enige empathie met het hoofdpersonage te voelen. De jonge would-be-schrijver (het hoofdpersonage) gaat door het leven als een niets en niemand ontziende profiteur die het leven van iedereen, die op een of andere manier met zijn sullig leven in contact komt, naar de vaantjes helpt en dan ongestoord verder gaat alsof er niks gebeurd is.

Je zult je nu afvragen waarom je als lezer ook maar de moeite zou doen om je tijd te verdoen met het lezen van het levensverhaal van zo'n lullig iemand? Wel, beste lezer, omdat de clou van heel dit verhaal in de schitterende epiloog zit. Zonder dat einde te willen prijsgeven, zijn die laatste pagina's werkelijk de scènes die je WOW doen zeggen!

Wees evenwel gewaarschuwd dat de tekenstijl niet echt klare lijn of familiestripstijl is, maar meer aanleunt bij Brecht Evens of Randall Casaer, zonder evenwel beide grootmeesters te willen bruskeren.