We hebben een sterk vermoeden dat Marc Legendre daar op zijn onbewoond eiland toch over een dvd-speler en enkele filmklassiekers beschikt. De openingssequentie van dit album doet namelijk wel heel erg denken aan de sleutelscène met de watermolen uit het oorlogsdrama The Eagle Has Landed uit 1976. Johan heeft voor de rest echter zijn weekje niet. Hij raakt verstrikt in het web van een knappe kasteeldame die al vier echtgenoten heeft versleten. Die zijn trouwens allemaal in verdachte omstandigheden om het leven gekomen. Onze rode held verliest in dit album zelfs twee keer het bewustzijn (een evenaring van het record?), maar slaagt er natuurlijk wel in om het mysterie op te lossen. Niets is trouwens wat het lijkt in dit avontuur.

In een strip van 32 pagina's hebben we niet de tijd om ons druk te maken over het gebrek aan een uitgekiende karaktertekening, dus we vergeven Legendre de wat clichématige uitwerking van het grote aantal personages. We zijn al blij dat we onmiddellijk in de actie rollen en dat is hier zeker gelukt.

Tekenaar Claus lijkt op sommige pagina's wat te experimenteren met zijn beeldvoering en die afwisseling van perspectieven brengt ook grafisch gezien direct de nodige vaart in het verhaal. Minder tevreden zijn we over de uitwerking van de koppen van zijn personages. Zo worden we jammer genoeg ook op een letterlijke manier geconfronteerd met de twee (of meer) gezichten van de Zwarte Weduwe.

Soit, album 241: veel sword en niet te veel sorcery: zo hebben wij het graag.