Dit jaar viert de collectie Getekend haar twintigjarig bestaan. De collectie werd ooit gelanceerd als tegenhanger van Vrije Vlucht van Dupuis, maar heeft de concurrentiestrijd nooit kunnen winnen. Dat neemt niet weg dat er de nodige parels zijn verschenen waarvan enkele inmiddels het etiket "klassieker" hebben verdiend. Dat geldt dan met name voor Western, de heruitgave van Een Avontuur Zonder Helden, Bloedbruiloft, Caatinga en Op Zoek naar Peter Pan. Hofleverancier voor Getekend is de inmiddels 75-jarige Belg Hermann Huppen. Hij is vooral bekend van de reeksen Jeremiah, Bernard Pince, Comanche en De Torens van Schemerwoude. In de collectie Getekend is Station 16 zijn zesde album. Jeremiah uitgezonderd laat hij het schrijven van de verhalen over aan zijn zoon Yves. Zo ook Station 16.

Station 16 speelt zich af op het Russische eiland Nova Zembla. In menig geschiedenisles op de middelbare school wordt Nova Zembla genoemd omdat de Nederlandse ontdekkingsreiziger Willem Barentsz er ooit een winter doorbracht, maar het is helaas ook bekend als het terrein waar in 1961 de grootste waterstofbom ooit tot ontploffing is gebracht. Deze Tsar Bomba was van Russische afkomst. Deze en enkele andere interessante weetjes staan achter in het album vermeld. Voor de leesbaarheid van het verhaal kan het geen kwaad om dit nawoord eerst te lezen. Deze situatie zorgt wel voor een ideaal decor voor het originele verhaal van Yves H. Het begint in 1997 waar Russische militairen de tijd doorbrengen met het inwijden van de nieuwe rekruut Grigori. Wanneer deze nieuweling op een avond een noodbericht van het verlaten weerstation Station 16 ontvangt, worden er vier mannen op verkenning gestuurd. Op de plaats van bestemming blijkt alles verlaten te zijn, maar dan gebeuren er vreemde dingen.

Lezers die niet worden afgeschrikt door tijdslijnen die om onverklaarbare reden komen en gaan (of zijn er toch teveel kernproeven geweest?) vinden in Station 16 een interessant verhaal. Het is zeker geen standaardverhaal, maar dat wil niet zeggen dat het niet goed zou zijn. Yves H speelt met tijdslijnen zonder dat het verveelt en de aangekondigde horrorinvloed is zeker aanwezig.

De tekeningen van Hermann zijn zoals we van hem gewend zijn. Maar voor iemand die op 75-jarige leeftijd nog zo goed kan tekenen, hebben wij veel respect. Nog afgezien van het hoge tempo van deze krasse knar, want ook dit jaar zullen er weer gewoon minimaal twee albums van zijn hand verschijnen. En als al zijn albums zijn zoals Station 16 hopen we dat hij nog tot zijn honderdste kan doortekenen.