Het was niet echt een verrassing dat Studio Vandersteen ook op de al goedgevulde 14-18-kar zou springen. Ook in het verleden hebben onze helden al heel wat keren een gastoptreden verzorgd bij actuele of historische gebeurtenissen. Recent nog vergastten de auteurs ons op hun interpretatie van Ciske de Rat (Suske de Rat), de bezetting van Leiden (Het Lijdende Leiden) of de overdreven suikerconsumptie (De Suikerslaven).

In dit specifieke geval moeten Suske en Wiske de historische fout van een Duitse piloot (losjes gebaseerd op de Rote Baron) rechtzetten die toevallig een veldhospitaal met slachtoffers én zijn love interest had gebombardeerd. Alsof de tegenstand van het Duitse leger nog niet voldoende is, krijgen we ook nog te maken met de oorlogsdemon Sebrecum die zijn kracht uit de zielen van de gesneuvelden moet halen. Dit spokentrucje gebruikt scenarist Peter Van Gucht net iets te regelmatig in onze ogen en het had in dit geval gemakkelijk kunnen omzeild worden. In het verhaal krijgen we terloops wel enkele 'kleine' verhalen uit den Grooten Oorlog mee. De madame Tack bijvoorbeeld die even passeert, is een echt historisch figuur: een kranige dame die weigerde haar huisje aan het front te verlaten en als maman des soldats fungeerde.

Barabas trekt in dit album een heel blik toffe nieuwe uitvindingen open, maar die fungeren — samen met een Jerom op volle kracht — ons inziens net iets te veel als dei ex machina, zodat je wel eens de indruk hebt dat het verhaal ondergeschikt is aan het thema. Nu, Luc Morjaeu heeft zich goed gedocumenteerd en slaagt erin om de sfeer van die gruwelijke periode in zijn tekeningen te vatten. Op zijn website laat hij weten dat hij jammer genoeg niet de tijd had om bepaalde zaken wat grondiger uit te werken. Om dit album een plaats te geven in het rijtje instant classics à la Angst op de "Amsterdam" of De Raap van Rubens, had wat extra tekentijd dus zeker geen kwaad gekund. Het onderwerp had dit in elk geval verdiend. Aan de andere kant mogen we niet vergeten dat dit voor de jonge doelgroep misschien de eerste kennismaking is met een van de afschuwelijkste periodes uit onze geschiedenis en dat ze waarschijnlijk nog niet klaar is voor alle gore details. In dit opzicht is het album dan ook meer dan geslaagd.

Wiske staart ons angstig aan vanop haar eindprentje en doet ons zo het ergste vermoeden voor de toekomst. Honderd jaar later lijken we inderdaad nog niet al te veel geleerd te hebben van de fouten uit het verleden. Shame on us...