We zijn vijftien jaar later. Barones Ariane de Troïl aka Roodmasker, heeft haar woelig leven weer op een rijtje. In Canada heeft ze haar ideale levensgezel, de Irokees Beau ontmoet. Bovendien heeft ze zich eindelijk verzoend met ridder Condor, die haar vader Gabriël bleek te zijn. En vreemd genoeg kan ze ook weer door de deur met haar schermmeester Germain Grandpin die haar ooit verkracht had. De herenigde familie besloot terug te keren naar Frankrijk om er een rustige dag door te brengen op hun landgoed in de Auvergne. Maar hun onverwachte terugkeer rijt oude wonden open. Wonden die des te pijnlijker worden als Germain opbiecht dat hun dochter — verwekt tijdens die bewuste verkrachting — alsnog in leven blijkt te zijn.

Het lijkt gisteren. De Herald of Free Enterprise kapseisde voor de Belgische kust. Terwijl heel Vlaanderen aan de lippen van journalistieke held voor één dag Reddy de Mey hing, lazen wij voor het eerst De 7 Levens van de Sperwer. Een vreemd gevoel. De dag dat 197 mensen zo nabij stierven, werden wij lamgeslagen door één strip die ons maar bleef bekoren. Ettelijke keren hebben we de reeks gelezen, herlezen en aanbeden,... maar die verdomde associatie bleef hangen. Vandaag kunnen we zoals Ariane de Troïl de reeks beter plaatsen. De 7 Levens van de Sperwer blijft een onverwoestbare historische saga die nog steeds talloze stripreeksen beïnvloedt. De commerciële voortzetting, Wuivende Veder, had voor ons niet gehoeven. Maar deze derde cyclus ademt opnieuw de sfeer van de grote dagen uit. Zelden hebben we André Juillard scherper weten tekenen dan nu. De tekeningen barsten van de details, de inkleuring is gewoonweg schitterend en de acteurs proberen zoals steeds vergeefs hun emoties op te kroppen. Juillard schenkt ons een drama van de bovenste plank! Helaas is het scenario van Patrick Cothias te rechtlijnig afgehaspeld om ons naar het puntje van onze stoel te doen schuiven. Maar het komt goed. Het gaat goed komen. Het moet goed komen. Dergelijke kwaliteit laat zich immers niet vangen in de waan van de dag.

Met deze nieuwe cyclus bewijst Juillard alvast dat zijn levenswerk De 7 Levens van de Sperwer geen eendagsvlieg is. Tiens, hoe zou het nog zijn met Reddy De Mey?