Zo'n zestien jaar geleden alweer bestormde de ijzersterke reeks De Zang van de Vampiers opeens het striplandschap met veel dank aan Talent die de Franse succesreeks naar Nederlandstalig taalgebied haalde. Na de overname van Daedalus is een jaar zonder minstens één uitgave van de Vampiers-reeks niet meer denkbaar. De verkooptopper van Eric Corbeyran bracht vier spin-offreeksen voort waar Daedalus er twee van begon te vertalen, De Clan van de Draak en De Eeuw der Schimmen. In het begin waren we wat nerveus: zou deze het niveau van de hoofdreeks kunnen evenaren? Zou het ook werkelijk iets toevoegen aan het verhaal of zou het slechts uitmelkerij zijn? Op beide vragen kunnen wij met absolute zekerheid ja antwoorden. Niet alleen zijn deze reeksen een waardevolle aanvulling aan de wereld van de vampiers, maar ook als op zichzelf staande reeksen kunnen ze tellen. Laten we de balans eens opmaken met de nieuwste uitgaven van beide reeksen.

De Clan van de Draak valt met recht een familiekroniek te noemen. Een oorsprongsverhaal (ja wij horen je al denken "nee hé, niet weer een origin story") van niet de hoofdpersonages maar van de twee meest fascinerende bijfiguren. De reeks voegt ten eerste iets toe aan de hoofdreeks, wij zouden zelfs zo ver willen gaan om het onmisbaar te noemen voor een vollediger begrip van De Zang van de Vampiers. De Clan van de Draak zit inmiddels al over de helft, met dank aan Daedalus die er flink vaart achter zet.

Cylinia sluit een pact met de vampiers om haar broertje terug te krijgen. De gluiperige intrigant Perrin bereidt een coup voor en de loyale Gueraud sluipt samen met de verraderlijke meester Berthaire het hol van de vampiers binnen. Zonder al te veel weg te geven, kunnen we wel zeggen dat geen van deze queestes volgens plan zullen verlopen en tegen het eind van het album zijn dan ook wel zo'n beetje alle spelers van het bord geveegd. Deel 4 is sowieso het hardste en gewelddadigste album in de reeks tot nog toe.

Corbeyran weet zijn scenario goed als vanouds op te bouwen en te doorspekken met dramatisch interessante scènes. Hij is en blijft tenslotte wel een van de beste scenaristen in het striplandschap. Misschien geen groot kunstenaar, maar wel een zeer bekwaam vakman die zijn ambacht als geen ander kent en precies de juiste versieringen kan aanbrengen om het er echt goed uit te laten zien. Michel Suro laat zich ook opnieuw van zijn beste kant zien met vaardig tekenwerk dat goed oogt en prettig is om naar te kijken, mede dankzij de inkleuring van Yannick.

De Eeuw der Schimmen is een heel ander beest. Een grootse avonturenreeks die zich grotendeels afspeelt op de grote oceanen. Het feit dat er vampiers in voorkomen, is eigenlijk meer toeval dan iets anders. Wat wij overigens niet als waardeoordeel willen aangeven. De Eeuw der Schimmen is een goed geconstrueerd, spannend en vooral erg onderhoudend reeksje boordevol actie.

In dit deel wordt de lijn tussen goed en slecht steeds vager. Weltman keert terug naar zijn volgelingen op Sicilië en we zien steeds meer zijn menselijke kant dat in staat is tot een enorm inlevingsvermogen en medelijden. Aan de andere kant drijven Abeau en Cylinia steeds verder uit elkaar waarbij Abeau de kant kiest van de geloofsfanaticus Fra Segundo terwijl Cylinia vooral vecht voor haar eigen zaak. Dat de beste moge winnen.

Corbeyran slaat met dit album een nieuwe richting in. Met ieder nieuw deel in de reeks weet hij ons te verassen. Met dit album besluit hij vooral de personages verder uit te werken. Weltman is een regelrecht wonderlijk personage, maar ook Cylinia is een heldin van formaat. Abeau vinden we een beetje een dom sulletje, maar hij is vooral interessant voor het conflict met Cylinia. Door dit rechtstreekse conflict en afgaand op de fantastische cliffhanger belooft het volgende deel heel bruut te worden. Wij kunnen al wat gissen naar dat vervolg, maar gezien de natuur van de reeks zouden we het ongetwijfeld bij het verkeerde eind hebben.

Corbeyran is een scenarist die al een heel wat jaartjes meegaat en hij heeft al zijn ervaring en al zijn expertise in deze reeks gegoten. Het resultaat is een avonturenverhaal dat heerlijk onvoorspelbaar is en zelfs een beetje diepgang kent. Niet dat er nu alleen maar tegen elkaar gekletst wordt, maar er zit meer dan genoeg actie in en het tempo ligt behoorlijk hoog. Nergens wordt het al te zwaar op de hand.

Suro's stijl wijkt af van De Clan van de Draak dat voor hem al langer achter de rug ligt. Het ziet er allemaal net wat realistischer en gedetailleerder uit en de warme inkleuring van Luca Malisan voegt veel toe aan deze reeks die een beetje te omschrijven valt als een mix tussen Roodbaard en De Schorpioen.

Als conclusie zijn De Clan van de Draak en De Eeuw der Schimmen beslist geen nutteloze uitmelkerijreeksen. Liefhebbers van De Zang van de Vampiers kunnen deze dan ook niet laten liggen. Maar ook lezers die de hoofdreeks niet kennen, durven wij ze aan te raden. Beide, sterk van elkaar verschillende reeksen staan volledig los van elkaar en van de hoofdreeks met enkel een gedeeld thema en een paar personages. Samen vormen ze een erg mooi canon met de hoofdreeks. De Wereld van de Vampiers bewijst zichzelf als een uiterst boeiende wereld waar het laatste nog lang niet over geschreven is.