Ja, ondergetekene bekent. Wij waren het. Wij waren waarschijnlijk de enige Europeanen aan wie de cultus rond Stieg Larsson zaliger is voorbijgegaan. Ja, ook wij hadden wel iets opgevangen van de Millennium-hype, maar zowel de boeken als de verschillende films hebben we straal genegeerd. We hadden het te druk met strips lezen, weet je wel. En nou breekt onze klomp. Werd de reeks nu toch wel verstript zeker? Het zag er bovendien zeker niet slecht uit. Scenarist Sylvain Runberg die het hoge Noorden kent als zijn broekzak, kan sinds het helaas in vertaling gestopte Orbital bij ons niets meer fout doen. En de Spaanse tekenaar José Homs heeft dit jaar massa's harten veroverd met zijn aangrijpend Angelus. Bovendien werden de eerste overweldigende platen van Millennium vakkundig gelekt en door God en klein Pierke geliked. En ja hoor, 1+1+1 is 3, en dus kochten ook wij dit marketingproduct.

Deel 1 vonden wij, leken in het Stieg Larssonisme, initieel een moeilijke bevalling. Uiterst knap getekend, frisjes ingekleurd én vlotte dialogen, dat wel, maar het verhaal bevatte nogal veel tijd- en zijsprongen. Pas als de informatievloed op een manier eigen aan de unieke stripbeeldtaal werd verwerkt, zoals bij de tatoeagescène, waren we helemaal in the zone. Maar het moordonderzoek van onderzoeksjournalist Mikael Blomkvist binnen het machtige Vanger-imperium, liet ons niet meer los. En toegegeven, met de excentrieke Lisbeth Salander heeft Larsson een nevenpersonage gecreëerd dat alles en iedereen naar huis speelt. Zij is de gothicversie van Pipi Langkous! Enfin, het duurde niet lang of we huurden de Zweedse film om het vervolg te weten. Pas bij het zien van de film viel het ons op hoe rijk de strip is. Sylvain Runberg maakte met zijn mise-en-scène een gans andere kijk op het oorspronkelijke verhaal. De strip is snediger, dichter en zelfs completer dan de originele verfilming van Niels Oplev. En bij deel twee zit de verstripping er helemaal op. Dit is met liefde gemaakt. Dit is af. Het speet ons onmiddellijk dat we het geduld niet hadden om te wachten op dit slotdeel, en toch de film hebben bekeken. Dit zal ons niet meer overkomen.

José Homs' Millennium mist wel wat van de Scandinavische koelheid van het origineel, maar compenseert dit ruimschoots door zijn vinnigheid. Uitermate complementair met de verfilming, is dit een prima bewerking van de Zweedse literatuurklassieker.